Empezan as terrazas do verán, que é un dos meus vicios preferidos, sobre todo polas noites. Gústanme en solitario ou en compañía. Ocorre que se estou só resulta inevitable escoitar as conversas que se producen arredor. En xeral, a xente fala en voz tan alta que un non pode evitar saber de que están tratando, incluso n mesas distantes varios metros. Así, por exemplo, o outro día aprendín varias cousas. Primeira, que en Madrid, un señor que veranea en Baiona desde hai vinte e tres anos, ten unha veciña de noventa e sete que é malísima: tira co prato da comida, chúspelle á criada e insulta a Anguita na televisión.
Tamén escoitei a unha señora falando con moita furia contra Rigoberta Menchú. Non era unha señora ignorante ou cotilla, senón ben informada. Tiven a impresión de que os datos que manexaba en contra da pacifista centro-americana, que eu coñecía tamén, máis que feitos obxectivos destinados a facer unha crítica, eran simples pretextos para demostrar a antipatía que lle inspiraba a célebre muller.
Aínda que falaban baixo, escoitei tamén unha parella que se atopaba ao meu lado: ela, moi guapa, morena, de pelo ensortellado, ollos grandes, vestida de negro, con pantalóns, duns dezanove anos; el, maior ca ela, tamén moreno, vestido informal, con cara de despiste, fumando un puro. Falaban de Venecia, pero as súas palabras chegaban de forma intermitente e tampouco quería forzar o oído para asaltar a súa intimidade. Nun momento, el dixo unha cousa que me sorprendeu: todo amor se pode explicar. Déronme ganas de regalarlle unha idea de Benavente: O amor, cando recobra o xuízo, pásalle o mesmo que a Don Quixote, que está para morrer.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de xuño de 1999.