Houbo tres ou catro días, aí atrás, que cando ía pasear á praia polas tardes, á caída do sol, un can púñase ao meu lado e facía comigo o percorrido. Era un can normal, de raza doméstica, non distinguida, pelo escuro e alzada respectable. De carácter pareceume tranquilo, incluso algo pachorras, aínda que non parvo. Non conseguín, non obstante, falar con el. Intenteino a primeira vez que o vin, pero non me fixo caso. Limitábase a acompañarme en silencio, moi preto de min, tanto que, visto de fóra, eu ben podía pasar polo seu dono.
Cheguei a pensar se podía ser un animal abandonado, pero non tiña esa traza: gordiño e mantido, mesmo ben aseado, parecía vir de boa casa. Pasoume tamén pola cabeza a idea de que fose un bicho con vicio, deses insaciables, que se volven consumidores e pedinchóns, aínda que tampouco me deu motivos para iso.
Unha tarde, o can xa non acudiu á cita, de maneira que fixen o paseo só. Estiven pendente, mirando por ver se o vía, pero non estaba. Finalmente, cando volvía para a casa, de pronto descubrino no medio e medio da praia, xogando cunha rapaza nova de moi bo aspecto. Facía festas, botaba carreiras atoleiradas, regresaba dando saltos, volvía correr dun lado para outro, demostrando con claridade a felicidade que sentía. Naturalmente que non me importou a diferenza no trato. Eu faría outro tanto.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de xuño de1995.