A última vez que fun ao cine era unha película de chorar moito. Ao principio só se escoitaban algúns saloucos illados, aínda reprimidos, que provocaban a risa dunha parte dos espectadores, pero conforme pasaba o tempo, o número das persoas que choraban ía aumentando sen parar. Ao final, o pranto era case unánime, sen recato nin vergonza por parte de ninguén. Supoño que o director se valeu dalgunhas trampas para conseguir aquel río de bágoas. Non debe ser nada difícil exprimir desa maneira o corazón.

Creo que foi Unamuno quen dixo que as lágrimas saen case sempre da parte máis superficial da alma e que a dor, que procede das fonduras, non nos fai chorar, senón que nos fai sufrir, o cal é moi diferente. Na miña casa, cando eu era neno, estaba mal visto chorar, e quen violase a norma recibía un alcume: mimo podre.

Hoxe contáronme unha historia sentimental, perfecta para facer con ela unha desas películas capaces de arrasar en bágoas a media humanidade. O protagonista foi un señor de Vigo, morto hai pouco, xa velliño, que durante cincuenta anos lle foi levar flores á tumba da rapaza a quen amara de mozo e que faleceu de noviña. Por desexo da familia dela, o fiel namorado repousa agora no mesmo nicho que aquela moza. Desde logo, non é unha historia para chorar, senón para sentirse feliz, nada máis.

Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de maio de 1996 .