Aquí, ao lado da casa onde vivo, hai un colexio, o mesmo no que estudaron os meus fillos. O outro día quixeron celebrar o Día das Letras Galegas e chamáronme para que lles dese unha charla aos rapaces. Aínda que me custa moito falar a nenos tan pequeniños, non podía negarme, de maneira que alá fun, sen saber ben que dicir. De pronto vinme contándolles un episodio que metín nun dos meus libros infantís e que tirei da vida real. Nese momento, xa me decatei de que estaban atentos e interesados, tanto pola cara que puñan como polo feito de que rían ás gargalladas, como se lles estivese narrando a historia máis divertida do mundo.
O suceso ocorreu en Suecia, hai anos, e foi que un día, cando nos erguimos pola mañá, un dos pequenos estaba subido nun tallo diante da cociña, onde tiña a cocer unha pota enorme na que fora metendo todo canto atopara na alacena: fariña (un paquete), fideos (outro), azucre (igual), sal (outro tanto). E ademais, un bote de marmelada, un queixo e dez ou doce coitelas de afeitar.
No coloquio, os nenos do colexio querían saber se aquel almorzo estaba rico; como fixera o rapaz para acender a cociña; se metera tamén algún ovo na pota ou se rachara algún prato. Cada vez que eu respondía, os risos eran máis grandes. Había, non obstante, entre os pequenos, un que parecía triste e que non participaba da festa. Contoume logo unha profesora que, na véspera, entraran os ladróns na escola e que, con ese motivo, viñera a Garda Civil para investigar, e que o citado rapaciño pensaba que ían por el, porque dicía pecados. Quizais foi mellor así, que permanecese como ausente, pois tiña cara de traste. Incluso de neno cociñeiro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de maio de 1998.