por amarxedotempo | Abr 25, 2012 | Marxe
Coñecín a John Balan hai xa moitos anos, cando eu era estudante de bacharelato e el actuaba nas salas de festas co nome de “El hombre orquesta”. Daquela, un dos seus números máis celebrados era a interpretación, valéndose só da boca e mais dos labios, de El sitio de Zaragoza. Tamén imitaba moi ben o chiflo do capador e os freazos dos coches, estes últimos en plena rúa, para asustar os peatóns. Desde entón, véxoo con frecuencia. Unha vez á semana, polo menos, saudámonos nunha cafetería de Vigo, á hora do almorzo. O outro día, aínda nos representou unha película do Oeste, desas nas que el fai dobre papel: o bo e o malo.
Neste tipo de actuacións, cambia de lado, segundo interprete o heroe ou o canalla. Este, por exemplo, di apuntando co revólver ao primeiro: “Joe, te llegó la hora”. E o outro, momento en que Balan se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 24, 2012 | Marxe
Pasei a mañá de onte revolvendo entre os libros da Feira do Libro Vello que se celebra estes días no Paseo de Recoletos, en Madrid. Aínda que non son bibliófilo e polo tanto descoñezo o pracer, probablemente intenso, de perseguir primeiras edicións, gústanme este tipo de mostras, en parte porque en moitos dos volumes que se venden é posible descubrir dedicatorias autógrafas dos propios autores ou escritos dos antigos propietarios, con frecuencia nada máis que informativas, pero ás veces curiosas ou raras.
Por exemplo, tiven nas mans unha biografía de Lucrecia Borgia que niso que se chaman as páxinas de respecto, concretamente na primeira, debaixo do título, dicía: “Soy de Pepita Marrana”. A frase estaba escrita nunha letra preciosa, a pluma, como se a beleza da caligrafía pretendese dulcificar a inxustiza imposta polo destino.
Nunha das casetas atopei algo que andaba buscando: un libro de Julio Camba, ese grande escritor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 23, 2012 | Marxe
Onte publicaban os periódicos a noticia de que un bispo español irrompeu a trallazos en plena campaña electoral chamándolle “porteiras” aos políticos. Explícase que Ilustrísima collese o látego para andar a zurriagazos cos castigados lombos destes últimos, pero custa máis comprender que, aínda que sexa por vía indirecta, se metese tamén con aquelas boas mulleres. No riquísimo repertorio que a lingua española foi acumulando durante séculos de mala uva para denigrar o próximo, había moito onde escoller sen necesidade de faltarlle ao respecto a ninguén.
Por exemplo, sen saír do reino animal, o señor bispo puido dicir que os políticos son como papagaios ou que discorren como grilos, por non acusalos de ter cerebros de mosquito. E se unha sensibilidade franciscana, que non hai que descartar, lle impedise facer escarnio destas criaturas de Deus, aínda podería recorrer ao mundo vexetal: abondaría con acusar a aqueles señores de ter cabezas de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 22, 2012 | Marxe
O domingo pola noite, a iso das once, despois de rematar de ler unha espléndida biografía de Girolamo Savonarola que mercara uns días antes en Florencia, púxenme a ver a televisión sen plan de ningún tipo. Buscando algo que merecese a pena, pareime nun canal portugués porque me chamou a atención a imaxe dun gato que estaba subido no alto dun poste. O animaliño tiña cara de medo, como esa xente que se ve ás veces aterrorizada na cima dun edificio, en pleno incendio, agardando que acudan a salvala.
O suceso ocorreu en Estambul. Alguén descubriu ao bicho naquel sitio, incapaz de baixar polo seu pé, miañando con angustia. En pouco tempo xuntouse unha multitude curiosa, formada por eses mesmos tipos humanos que se deteñen a contemplar a un suicida que ameaza con saltar desde o alto dun edificio de vinte plantas.
Deseguida chegaron os bombeiros, pero co coche avariado, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 21, 2012 | Marxe
Nunca esquecerei un día, alá polo outono do ano 1957, cando eu era un rapaz, en que o cura don Juan Portabales, que segundo o meu pai se parecía moito a Basilio Álvarez, ao ler nos periódicos que os científicos soviéticos puxeran en órbita o primeiro satélite artificial da historia, o Sputnik, me dixo nun bar de Baltar, en terras de Xinzo de Limia, unha frase que me escandalizou: “De aquí a pouco, os rusos acabarán sabendo tanto coma Deus”. Non era para tanto. Algúns anos despois eu vin un daqueles artiluxios exposto en Boloña e quedei bastante decepcionado. Parecía unha albóndega xigante, con remaches de ferreiro, bastante chapuza.
Onte estiven escoitando na televisión un programa sobre iso do xenoma humano, do que agora fala case todo o mundo. Resulta que hai un científico de Manchester que está convencido que a inmortalidade das persoas será posible. Non digo que non, … Seguir leyendo
