Onte publicaban os periódicos a noticia de que un bispo español irrompeu a trallazos en plena campaña electoral chamándolle “porteiras” aos políticos. Explícase que Ilustrísima collese o látego para andar a zurriagazos cos castigados lombos destes últimos, pero custa máis comprender que, aínda que sexa por vía indirecta, se metese tamén con aquelas boas mulleres. No riquísimo repertorio que a lingua española foi acumulando durante séculos de mala uva para denigrar o próximo, había moito onde escoller sen necesidade de faltarlle ao respecto a ninguén.
Por exemplo, sen saír do reino animal, o señor bispo puido dicir que os políticos son como papagaios ou que discorren como grilos, por non acusalos de ter cerebros de mosquito. E se unha sensibilidade franciscana, que non hai que descartar, lle impedise facer escarnio destas criaturas de Deus, aínda podería recorrer ao mundo vexetal: abondaría con acusar a aqueles señores de ter cabezas de alcornoque.
Mesmo sería posible dar un paso máis no camiño da delicadeza e renunciar incluso a meterse coas plantas, das que algúns científicos aseguran que senten e padecen, pois son seres vivos. Nese caso, aí está o reino inmenso dos minerais, pura frialdade sen corazón. É máis difícil, pero seguro que se poden compoñer insultos a base de pedras, coios e seixos. En todo caso, se este recurso se volvese demasiado complexo, aínda lle quedaría ao señor bispo unha última oportunidade: repasar o Evanxeo, acordarse de Cristo e falar con máis templanza.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de abril de 1993.