No mes de febreiro do ano 1992, catro rapaces irlandeses, membros do IRA, conseguiron levar con trampas ata unha granxa apartada a un home chamado Eric Glass, soldado a tempo parcial. Eles portaban dous fusís automáticos e pensaban que o outro debía estar desarmado. Cando empezou o tiroteo e xa lle meteran moitas balas no corpo, descubriron con sorpresa que aquel mozo levaba unha pistola e que sabía defenderse, tanto que matou a un deles, un tal Sean MacManus, e obrigou a fuxir aos demais.
Despois da emboscada, cunha perna rota e sangrando por todas partes, Eric Glass non conseguiu que o dono da granxa onde o deixaran ferido se prestase a chamar por teléfono á policía. Tivo que facelo el mesmo, arrastrándose ata a casa. O que ocorreu despois, xa non o sei; non vén na revista onde lin o suceso.
O que si vén é que o rapaz morto, Sean MacManus, era un bo rapaz, que de neno soñaba con ser futbolista e que foi enterrado como un heroe. Non dubido da súa bondade e supoño que para os seus amigos debía ser iso que lle recoñeceron no funeral. A min, en cambio, gustaríame saber tamén como é o home que foi enganado, non sei de que maneira, para ser cosido a tiros. Desde logo, polo seu comportamento non parece nin un covarde nin desconfiado. E resulta que, ao mellor, tamén lle gustaba o fútbol.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de abril de 1996.