No mes de novembro do ano 1994, unha mañá preciosa de sol a pesar do frío invernizo, achegueime en Baltimore a ver a tumba de Edgar Allan Poe. Está nun cemiterio pequeniño, ao pé dunha igrexa, baixo unha árbore, mesmo no centro da cidade onde morreu borracho, en circunstancias nunca aclaradas. Andei por alí, falei cunha señora devota do escritor que atopei no sitio, facendo o mesmo ca min, e pouco máis. Antes de irme, vin que a lousa estaba fendida nunha esquina e collín un cacho de pedra, unha cousa minúscula.
Ao chegar á casa, xa de volta da viaxe, deixei o recordo sobre unha estantería, ao lado dunha bolsiña de plástico que me regalou unha amiga en París, un día que visitamos xuntos o cemiterio de Montparnasse e ela colleu para min o pétalo dunha flor que repousaba sobre a tumba de Jean-Paul Sartre e Simone de Beauvoir.
Onte descubrín que a pedriña desapareceu. Amoloume un pouco, porque a fun buscar a propósito, quizais por algún volco sentimental do corazón. Confeso que non son coleccionista destas cousas, que nin sequera pido libros dedicados, pero neste caso concreto facíame ilusión ter ese pequeno recordo. Para remediar a súa desaparición, pola tarde, co vento zoando nas árbores e a chuvia batendo con furia nos cristais, púxenme a reler a Poe. Ao final, compensou; foi como se o escritor en persoa estivese de visita na casa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de abril de 1996.