Agora mesmo non me acordo como se chamaba aquela película, famosa nos anos da miña infancia, que trataba da rebelión ocorrida a bordo do Bounty, o barco que mandaba o terrible William Bligh, especialista en sublevar a xente contra el, a pesar de que tampouco lle faltan partidarios que defendan a súa maneira de mandar. As escenas do motín quedáronme gravadas na cabeza, especialmente as imaxes do capitán expulsado da nave, metido nun bote aberto pola forza e abandonado á deriva. Percorreu máis de catro mil millas e aínda viviu os anos necesarios para ver como os corpos de tres ou catro dos amotinados pendían dunha corda.
No bando contrario estaba o célebre Fletcher Christian, verdadeiro armadanzas daquela historia. Foi el quen dirixiu o motín contra Bligh, dando orixe ademais a unha lenda que aínda hoxe permanece escura, cando se foi, xunto con oito dos seus e unhas cantas mozas de Tahití raptadas ou embaucadas, ás illas Pitcairn. Alí queimaron o barco e non se volveu saber deles ata 1808, vinte anos despois.
Unha versión, que vexo que volve estar de moda, sostén a teoría de que Christian e os seus viviron nunha especie de paraíso durante todo ese tempo, construíndo unha sociedade idílica, sen violencia nin miserias, consagrada ao gozo da natureza, na que os fillos, perdida a memoria das orixes, levaron unha existencia inocente e marabillosa. Hai outra versión que a min me gusta máis. Esta asegura que, cando todo o mundo pensaba que Christian morrera, antes de coñecerse o seu paradeiro, o vían pasear pola noite polas rúas de Devonport, aínda que ninguén falou con el. Para un perillán como aquel, mellor acabar de pantasma que de alma bendita.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de marzo de 1998.