Semella que desta vez, a mazaira da casa vai dar máis dunha mazá, ao revés do que sucedeu o ano pasado. Onte pola mañá funlle facer unha visita e empeza a botar flor por todas as ponlas, cunha forza e unha alegría que parece unha rapaciña nova en vísperas da primavera, que está a punto de chegar. Naturalmente, as cousas aínda se poden torcer, se o tempo se descompón e lle da por chover a mares e con furia, como hai un ano, ou ven unha xiada inoportuna, desas que queiman a froita e encollen o corazón dos labradores. Se eso ocorre, só pido que, polo menos, se salve unha mazá. Máis que nada por non ver a árbore sen froito, como un pau.
Un veciño que sabe destas cousas e que entende do tempo a través da lúa, díxome que non hai perigo. Gustaríame fiarme del, pero sucede que eu son pouco creído para as prediccións que non se basean nos satélites e nos barcos, unha limitación que recoñezo e que me fai sentir vulgar e materialista, pero que non podo evitar por deformación.
Se fose hindú, por exemplo, probablemente tería outra maneira de ver o mundo, quizais menos racionalista, pero igual de válida para vivir sen sobresaltos. O que pasa é que nacín onde nacín e estou bastante contento coa miña sorte. Prefiro que me digan o tempo que vai facer os sabios que se dedican a eso e non ter que adiviñalo polo «Gaiteiro de Lugo», que se usaba moito cando era rapaz. Tamén se curaban as feridas con teas de araña e empregábase bosta de vaca para o embigo dos recén nacidos e facíanse cruces con pallas de allo nalgunhas feridas. De maneira que o futuro das miñas mazás resulta imprevisible. Claro que tampouco se perde nada rezándolle a algún santo, por se acaso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de marzo de 2000.