por amarxedotempo | Ene 21, 2012 | Marxe
Creo que xa dixen aquí algunha vez que os espías, ó revés do que sucede cos piratas, non me fascinan en absoluto. Aínda recordo a cara de infeliz (lembrábame ó Toñito Patata de Ourense) do xefe dos servicios de intelixencia suecos, cando tivo que testificar no parlamento con motivo do asasinato de Olof Palme. Dixo con xesto compunxido que os axentes eran un desastre, pois en canto os mandaba a algunha misión especial a Londres ou París, perdíanse no metro. Semella cousa de Mortadelo e Filemón. Agora leo que máis da metade da información que Anthony Blunt lle pasou ós soviéticos, estes nin sequera a miraron.
O británico Blunt forma parte da aristocracia dos espías do seu país, brillantes intelectuais de Oxford que traballaron para a URSS. Foron traidores á súa patria, non por diñeiro, senón por ideoloxía. Todos se confesaron marxistas convencidos e, polo tanto, antiimperialistas e antibritánicos. Sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2012 | Marxe
Era un rapaz que non pasaba desapercibido, en parte porque se comportaba dunha maneira bastante teatral, moi estudada. Pasaba as horas no Café Derby, en Santiago, con grosos libros en inglés diante, por máis que eramos moitos os que tiñamos a sospeita de que descoñecía completamente esta lingua. En política situábase nun radicalismo total, que lle permitía, sen moverse do café, descualificar altivamente todo canto facían os seus compañeiros na loita política universitaria. Eu sempre pensei que era un cuco.
Unha vez, despois dunha manifestación convocada na Praza do Toural, en parte instigada por el, sentado no café pola noite dixo que aquilo fora un xogo de nenos, unha actividade inocente, sen eficacia, pois non houbera nin cargas policiais nin detencións. Alguén, nervioso e indignado, chamoulle Capitán Araña.
Era unha boa definición do personaxe. Encaixou a nomeada con desgusto, consciente de que o seu conto lle acababa de ser destripado. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2012 | Marxe
Desde neno, coñecín varios bruxos e bruxas. A primeira foi unha señora que se alimentaba só da comuñón, como xa contei aquí, e a quen o meu tío Benito, que era republicano e racionalista, lle fixo vomitar unha ración enteira de polbo. O segundo foi un individuo que curaba todo a base de avemarías, gasosa e uns pos secretos, quizais pemento morrón mesturado con azafrán. A este desmontoulle o tinglado un comunista da miña vila que lle deu un cachete por senvergonza, o día que soubo que se dedicaba a curar o cancro.
En xeral, detrás dun bruxo hai sempre un negocio. Isto vale para todos, incluído un veciño meu, boa persoa, que se limitaba a receitar xabón, para quitar a roña, e vitamina C, esta comprada obrigatoriamente na farmacia de Milia, en Maceda, como compensación por un favor recibido por don Tomás, sen que este fose consciente.
Ignoro por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2012 | Marxe
Non me atrevo a utilizar aquí o nome dun compañeiro da infancia que era horriblemente feo de rapaz e que o segue sendo agora de maior, cando xa pasa dos cincuenta. Tiña o nariz gordo e romo, como unha pataca colorada; a cabeza gardaba unha similitude cómica cunha cebola ou cunha pera e as orellas eran sinxelamente unha calamidade, por non dicir un escándalo. Ninguén o quería, non porque fose espantoso, senón porque en vez de comportarse como un infeliz, que era o papel que lle correspondía, actuaba de ruín e mala persoa.
Eu tíñalle rabia. Tanto me daba que fose bo ou malo, para min abondaba con que fose tan feo. Parecíame que non debía haber rapaces como aquel, quizais porque eu mesmo non me sentía bonito, sobre todo cando un día descubrín no espello que o nariz me empezaba a medrar e que lle saía unha xoroba no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2012 | Marxe
Aproveitei as primeiras horas do domingo, co sol brillando nun ceo milagrosamente azul despois da forte batigada de auga que acaba de caer, para dar un paseo por Baiona. É a mellor época do ano para perderse polas rúas tranquilas do interior da vila ou para asomarse ao mar. Os barcos de recreo, atracados nos pantaláns, mostran a falta de afección a navegar. Dá a impresión de que non se trata propiamente de embarcacións, senón de pequenos apartamentos flotantes para tomar de vez en cando un whisky cos amigos.
Mentres camiñaba, vin no chan unha caixa de latón. Pequeniña e alargada, tiña estampada na tapa un neno cun aro vermello correndo polo campo, dúas árbores dunha cor verde intensa, un coello rindo e un paxaro indefinido, quizais un corvo, con cara de traste. Detrás dun muro, outro neno roubaba mazás no alto dunha mazaira.
Quedei con ela e volvín á … Seguir leyendo
