Non me atrevo a utilizar aquí o nome dun compañeiro da infancia que era horriblemente feo de rapaz e que o segue sendo agora de maior, cando xa pasa dos cincuenta. Tiña o nariz gordo e romo, como unha pataca colorada; a cabeza gardaba unha similitude cómica cunha cebola ou cunha pera e as orellas eran sinxelamente unha calamidade, por non dicir un escándalo. Ninguén o quería, non porque fose espantoso, senón porque en vez de comportarse como un infeliz, que era o papel que lle correspondía, actuaba de ruín e mala persoa.
Eu tíñalle rabia. Tanto me daba que fose bo ou malo, para min abondaba con que fose tan feo. Parecíame que non debía haber rapaces como aquel, quizais porque eu mesmo non me sentía bonito, sobre todo cando un día descubrín no espello que o nariz me empezaba a medrar e que lle saía unha xoroba no medio.
A novelista P. D. James pensa que de todas as desvantaxes físicas que se poden sufrir, a fealdade é a máis mortificante de todas, moito peor que ser coxo ou manco, por exemplo. Mesmo se atreve a asegurar que un escritor como Salman Rushdie non tería escrito a súa famosa novela se fose máis guapo, o cal irritou tanto a este, que lle respondeu dicindo que non é certo que os escritores feos escriban libros feos, nin tampouco o contrario. A verdade é que o argumento lle vén moi ben á propia P. D. James, que é unha escritora feísima.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xaneiro de 1995.