Tal día como hoxe, pola noite, ó cambiar o ano, nas aldeas da miña terra os mozos dedicábanse a unha cousa que se chamaba andar ás cancelas, que consistía en coller canta cancela atoparan, normalmente as que servían para pechar as hortas, e levalas lonxe do seu emprazamento habitual, atrancando os camiños con elas, sobre todo o camiño que levaba á igrexa parroquial. Aínda que o típico eran as cancelas, sen embargo valían tamén outros obxectos, especialmente os carros, pero tamén as escadas, os xugos de xunguir as vacas, os arados, as grades e calquera cousa que atoparan nos patios ou nos currais.
Pola mañá, ó ir á misa, era unha broma, e víase á xente recollendo todo canto lle levaran pola noite, sufrindo as burlas e as risas daqueles que se libraran, que non eran moitos. Estaba prohibido enfadarse, aínda que ás veces o encordio resultaba unha miga pesado, especialmente cando se trataba de volver para a casa cun obxecto grande, como podía ser o carro das vacas. A pesar de todo, nunca vin a ninguén que o tomase a mal.
Minto, había un. Era un tipo algo fanfarrón, bastante infeliz, que presumía de rico, aínda que non era tanto como el mesmo dicía. Moitas veces oín a varias señoras maiores que lle rifaban e lle chamaban charrelo, unha palabra que nunca vin en ningún diccionario, pero que daquela estaba moi viva na miña terra e significaba algo así como trapalleiro ou persoa que fala sen moito sentido. Este señor enfadábase todo, non porque lle levasen o carro ou calquera pertenza da súa propiedade, senón polo contrario, é dicir, porque nunca lle levaban nada. Entendíao como unha humillación. Debía sentirse o home máis pobre da parroquia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de decembro de 2001.