Nunha ocasión, falando con Fausto Martínez Biel, un paisano meu de Xinzo de Limia que tiña fama de tolo, pero que non era máis que orixinal e extravagante, pregunteille polo seu pai, que bautizara os fillos con nomes wagnerianos, entre eles Parsifal e Lohengrin. Díxome que nunca lle perdoaría dúas cousas: unha, que non lle puxese Sigfrido, en vez de Fausto, e outra que á única muller da familia lle chamase Pepita, cando puido elixir os nomes de Cósima, Flosshilde e incluso Tristán e Isolda, este último todo xunto.
De Wagner explicoume que non lle gustaba porque era un caloteiro, é dicir, un individuo que pedía cartos e que logo nunca os devolvía. Tampouco lle facía graza que fose tan pequeno. Para o meu paisano, un cabaleiro non debía deixar pufos e, polo que respecta á estatura, a elegancia empezaba no metro setenta e cinco.
Nunca escoitei unha descualificación de Wagner tan arbitraria, a pesar de que este músico esperta aínda hoxe odios irracionais. Eu mesmo non sei como valoralo. En Berlín asistín un día a unha representación de O ouro do Rin que durou seis horas, e saín desconcertado. Onte, por sorpresa, vin na televisión unha película sobre Tannhäuser e quedei marabillado. Tanto que aínda que os Reis non me deixen nada o día 6, xa me dou por contento. O mesmo que se ao meu amigo Fausto lle puxesen o nome de Sigfrido.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de decembro de 1995.