Onte lin nun periódico as declaracións dun señor de Barcelona que dixo que marchou de Cataluña porque Jordi Pujol lle roubou o seu país. Se iso é certo, ten toda a razón do mundo en queixarse e avergonzar publicamente ao político catalán, pois roubar é unha cousa moi fea, a non ser que se faga por necesidade. Eu tiven un compañeiro que, alá polos anos sesenta, arrapiñou unha galiña en Monforte, pero nunca me pareceu mal: tiña fame e andaba fuxido da policía. Son pecados que nin sequera hai que confesar.
A primeira vez que falei con Jordi Pujol foi nun restaurante. Presentoumo Xerardo Fernández Albor e non saquei a impresión de que fose un ladrón. Creo que viña a unha voda, invitado ademais por un amigo meu, un home serio e prudente que dubido moito que se atrevese a convidar á súa casa a unha persoa con esas mañas.
O que me resulta máis difícil de entender é como o denunciante chegou a ter un país da súa propiedade. Por moi rico e decente que un sexa, non semella fácil facerse cunha riqueza desa magnitude e menos aínda dispoñer dun lugar para gardala, excepto que sexa no corazón. Aí si que colle un país enteiro. É probable entón que se trate disto último. Nese caso, podería comprendelo. De todos os xeitos, tampouco me parecen ben estes amores excesivos. Os países é mellor compartilos cos demais. Hai para todos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de decembro de 1996.