Onte pola tarde estiven lendo no New Yorker un artigo sobre as relacións entre o Marqués de Sade e a súa muller, Pélagie de Montreuil. As orxías daquel libertino, que incluíron a unha cuñada e non excluíron nenos e nenas, remataron o día que a súa sogra, furiosa porque lle seducira a filla pequena, o denunciou á policía, o cal supuxo para aquel gran senvergonza unha pena de cárcere de trece anos. Durante moito tempo, a infeliz de Pélagie, que estaba moi enamorada do seu home, acudiu a visitalo á cadea con regularidade. Non só iso, senón que chegou a empeñar todo canto tiña, alfaias e terras, para cumprir os caprichos que lle demandaba.
Un día, o Marqués de Sade escribiulle unha carta chea de furia, ditada quizais por un ataque de ciumes, na que lle daba ordes moi expeditivas: que acudise á prisión, os días de visita, cun gorro grande, sen o máis pequeno rizo no cabelo e sen trenzas, coa gorxa ben tapada, non indecentemente descuberta como a última vez que o fora ver, e vestida ademais con roupas folgadas de color escuro.
Chorando de rabia, Pélagie respondeulle con outra carta na que lle dicía que, co fin de evitar que seguise atormentándose daquela maneira tan innecesaria, ela decidira meterse nun convento e permanecer naquel recinto ata que el recuperase a liberdade, data na que se xuntarían de novo para non separarse máis. Aínda así, cando a pobre criatura xa estaba recluída no sagrado, Sade seguiulle escribindo misivas impertinentes. Nunha ocasión, díxolle: Ante todo, ama a Deus e foxe dos homes. Prohíboche, ademais, que deixes a cela baixo ningún pretexto. Foi tan obediente Pélagie, que cando o seu home acudiu a buscala, negouse a saír.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de decembro de 1998.