por amarxedotempo | Jul 30, 2015 | Marxe
Hai un par de anos, se mal non recordo, falei aquí dunha veciña que tiña moitísimos gatos brancos, como consecuencia de que por unha razón para min descoñecida, eran os únicos a quen os cans da casa non atacaban. A cousa chegou a ser tan rara que cando estes últimos se lanzaban contra os pobres bechos, os daquela cor nin sequera fuxían. Agora resulta que outro veciño é propietario tamén duns vinte gatos. Pero estes viven todos xuntos en amor e compañía e compórtanse exactamente igual como se fosen unha manada.
Iso quere dicir que están moi ben organizados. Por exemplo, á hora de comer, teñen normas moi estritas, que cumpren non sei por que raro mecanismo biolóxico: primeiro comen as femias e as criaturas; a continuación tócalle aos machos adultos; por último, vén o turno do xefe da banda, que ás veces se ten que conformar con arrabañar as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 29, 2015 | Marxe
Non recordo ben o ano, pero puido ser en 1963. Eu viaxara ata Madrid para asistir a unha reunión clandestina no despacho de Gregorio Peces-Barba, onde nos iamos xuntar un pequeño grupo de estudantes de toda España que daquela estabamos empeñados en acabar co Sindicato Español Universitario. Para despistar a policía, infeliz de min, púxenme a dar voltas polo barrio, coa pretensión de que, se me viñan seguindo, podía convencelos de que andaba buscando o Café Gijón, alí cerca, lugar de encontro de escritores e artistas.
Nesas estaba, cando de pronto, pola ventá doutro café, o Teide, vin o rostro inconfundible do periodista César González-Ruano. Non sei por que, eu tíñalle tirria a aquel señor, quizais por identificalo coa cultura oficial de entón. Non digo que o mirase con odio, pero algo de furia debín poñer nos ollos. Por suposto, el nin se decatou.
Onte, en cambio, quedei feliz cando, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 28, 2015 | Marxe
Atopeime con el o outro día na rúa. Está gordiño, igual que cando era neno, e ten o mesmo rostro beatífico que tiña na infancia. É un inocente. Sabía todas as letras menos o “a”. Como este era o primeiro da serie no silabario, non conseguía arrancar, de maneira que debía esperar a que o mestre lle dixese como se chamaba aquela letra para proseguir logo coas demais. Entón xa podía dicilas de corrido: e, i, o, u… Para volver ao principio, necesitaba axuda de novo, que nunca lle negaban, pero que lle prestaban a berros.
Nos recreos arrimábase a unha parede, abría a boca, debuxaba un sorriso de anxo e miraba como xogaban os outros rapaces. Nunca o vin participar en nada, a non ser un día que, para completar o número que faltaba nunha disputa entre indios e vaqueiros, aceptou facer de cabalo dun destes. Chamábase Rayo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 27, 2015 | Marxe
Probablemente o tipo máis pintoresco de todos cantos asistían á tertulia de Vicente Risco era o periodista Julio V. Gimeno, un humorista intelixente e amargado, de indudable talento, volteriano e gozador, moitas veces embarrancado en amores por correspondencia con mulleres absolutamente disparatadas. Nunca coñecín a ninguén máis propenso a poñerse en situacións absurdas como aquel home. Enfadouse comigo porque un día me neguei a axudalo a dar un golpe de estado na súa casa para adonarse de dúas habitacións, aproveitando unha viaxe da súa muller, coa que vivía hacía anos sen falarse.
Houbo unha época en que lle deu por dicir que tiña medo de que se lle aparecese a Virxe de Fátima, cando unha madrugada volvía da redacción do periódico para a súa casa. Andaba tan obsesionado con aquelo, que mesmo tiña pensado que o que lle ía contestar se, como temía, a Virxe lle pedía que rezase un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 26, 2015 | Marxe
Outro cura da miña infancia foi o Potiño. Era un home gordo e colorado, que pechaba os ollos cando falaba coa xente, supoño que por razón da timidez. Presumía de bruto. Unha vez, nas festas da súa parroquia, ao chegar a hora do café, algúns dos seus colegas descubriron que había pouco azucre na azucareira. Sabedores da súa fama de anfitrión espléndido, dado á fartura, decidiron gastarlle a broma de acusalo de tacaño. Sen dubidalo, o señor abade marchou á despensa, colleu un saco de azucre de sesenta quilos e chantoullo na mesa, invitando aos seus amigos, case todos eles cregos das parroquias de arredor, a que se servisen.
Para cultivar a sona de bárbaro que lle atribuían, bebía o viño pola botella, aínda estando na mesa, e a continuación limpábase coa manga da sotana. Levaba sempre o pelo moi cortado, cunha perrera trasquilada en redondo, o cal lle confería … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2015 | Marxe
Teño observado que cada vez que se fala da morte de Kennedy, todo o mundo recorda con precisión o lugar e a hora en que soubo da noticia. Eu baixaba da facultade, en Santiago, camiño dun café, e foi unha compañeira de estudos que me informou do atentado. Estaba tan nerviosa, a pobre, que me pediu que a acompañase ata a casa porque tiña medo a desmaiarse na rúa. Despois volvín cara ao centro da cidade e xa vivín o acontecemento como o vivimos todos: pegado ao televisor e absolutamente pasmado.
Houbo un detalle, non obstante, que me perturbou durante tempo. Daquela, vivía na mesma pensión onde eu residía, un rapaz americano inmensamente alto, tanto que lle tiñan que poñer un caixón supletorio aos pés da cama para que puidese dormir enteiro. Comentando aquela morte, dixo que Kennedy era un cretino.
Foi a primeira crítica que escoitei. Despois xa se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 24, 2015 | Marxe
A primeira imaxe que eu tiven do ceo, nos primeiros anos da miña infancia, foi a dun sitio onde era sempre día de santo Antón. A cousa ten a súa explicación. Nesa data celebrábase a festa do patrón de Sabucedo, alá na Limia, que tiña para min un sentido de alegría absoluta. En primeiro lugar polo clima: normalmente facía sol. Despois porque a misa era preciosa: cantaban varios curas, cantaban algunhas mulleres e unha banda de música tocaba a Marcha Real mentres o celebrante alzaba a hostia consagrada. Logo, á hora do xantar, a casa enchíase de xente, chegaban parentes e amigos e os rapaces recibiamos diñeiro da xente maior.
O diñeiro, naturalmente, incrementaba a felicidade. Podíanse comprar xeados de vainilla, de nata, de fresa e de chocolate. Podíanse dar varias voltas nas barcas e subir nos cabaliños ou achegarse ata unha barraca, pagar unha peseta e disparar catro tiros. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 23, 2015 | Marxe
Onte aproveitei a tardiña para ir dar unha volta cuns amigos pola cidade, curioso por coñecer esta novidade da que xa falan os periódicos suecos e que vai camiño de transformar o centro das vilas, ata hai ben pouco un conxunto de rúas baleiras e mortas pola noite, nuns lugares abarrotados de xente nova bebendo e comendo en bares e terrazas ou formando coros inmensos á porta dos establecementos, cos vasos na man, de pé, metidos de cabeza niso que nós chamamos o mogollón.
Despois de varios intentos fracasados, encontramos sitio nun restaurante moi concorrido, nunha praza que nunca antes me chamara a atención, pero que agora, tan animada de xente, me pareceu que adquiría unha beleza biolóxica e suada, moi humana.
Desde o principio notei unha sensación indefinida, nin agradable nin desagradable, soamente rara. Tratei de averiguar a que se debía aquel pequeno desacougo, que conforme pasaba o tempo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 22, 2015 | Marxe
Había tempo que non sabía do Pepito Palangana, vello amigo meu que tiña a característica de arrincarlle as ancas ás ras vivas cos dentes. Como se sabe, o mellor cebo para pescar eses animais faise coa pel dun deles, de maneira que a única forma de iniciar a tarefa consiste en pillar primeiro un exemplar, esfolalo, formar unha pelotiña, atala despois na punta da sedela e lanzala a continuación á auga. Os clásicos matan a primeira ra cun pau e logo separan o corpo das ancas cun corte de tesouras. Todo bastante brutal xa de por si, sen necesidade de engadirlle aínda por riba esa crueldade innecesaria de substituír a folla dobre da tesoura polos dentes.
Un amigo común contoume o outro día que estivo co Pepito Palangana en Amsterdam, trinta anos despois de lle ter perdido o rastro. Polo aspecto, aínda que o outro non lle dixo a que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 21, 2015 | Marxe
No tren coñecín xente xenerosa, máis que egoísta ou insolidaria. Entre todos, os mellores, a parella formada polo poeta Alberto Porlan e súa muller, Gloria Mengual, que actuaba como asistenta de españois e alemáns. Pasaban o día mercando regalos para os amigos, cun entusiasmo e unha alegría que mesmo parecía que estivesen comprando cousas para eles. Un día, paseando pola rúa Arbat, en Moscova, eu descubrín nun mercado, como se fose un soño, unha preciosa cámara Leica antiga e apresureime a adquirila por cen dólares.
Como había outra, díxenlle a Alberto que aproveitase a ocasión, xa que era unha xoia. Entón confesoume que tiña un amigo fotógrafo e que lla levaría para el. Cando chegamos a Berlín, fun a unha tenda de cámaras antigas e preguntei o prezo das Leicas que trouxéramos de Rusia. O tendeiro mirou o meu exemplar con cara de sorpresa, abriu un catálogo e amosoume o … Seguir leyendo
