por amarxedotempo | Dic 17, 2015 | Marxe
O outro día falei aquí de Edmundo Estévez, aquel personaxe ourensán tan pintoresco que fo contertulio habitual de Pío Baroja. Tíñalle tal odio aos curas e aos frades, que resultaba cómico. Por exemplo, era capaza de ir paseando tranquilamente pola rúa, falando cos amigos, poñerse lívido de repente e pedirlle a todos que se situaran de costas contra a parede. O motivo, un pobre cura vello que se achegaba por detrás arrastrando os pés. Cando xa pasara, don Edmundo, aínda nervioso, víase obrigado a darlle unha explicación aos amigos: «A esta xente nunca se lle poden dar as costas. Hainos que levan un puñan escondido».
O propio Baroja participaba dunha opinión parecida, aínda que non lle debía faltar algunha razón, se é certo que o mesmo día que el se instalou a súa casa de Itzea, en Vera de Bidasoa, alguén repartiu entre a xente do lugar un libro do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2015 | Marxe
O outro día vin matar un porco. Non me refiro a un accidente, senón a unha matanza. Foi unha visión casual, que me xurdiu cando parei na estrada para botar gasolina. Nada máis baixar do coche, escoitei o berro inconfundible dun marrán nese trance, pero non o estertor que lles sae da gorxa no momento en que o coitelo atravesa ese conduto en busca do corazón, senón os alaridos de angustia que lanzan ao saberen que lles chegou o final. Porque eu non teño dúbidas de que os cochos saben que os van matar.
A faena desenvolvíase nas inmediacións dunha casa, nun terreo situado entre o patio traseiro e a estrada. Catro ou cinco homes loitaban por derrubar o animal, que espernexaba mentres o agarraban polas orellas, polo rabo e polas pernas. De pé, a unha beira, o matachín empuñaba o coitelo, un pecado de aceiro brillante e cruel.
Cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 15, 2015 | Marxe
O pirata Felipe Baredo, que operou no sur de Galicia hai máis de trescentos anos, tiña o costume perverso de cortarlle unha orella ás vítimas dos barcos que apresaba. Despois enfiaba o apéndice nunha corda e izaba o trofeo ata a altura do pau maior. Cando o colleron na proximidade das Cíes no ano 1697, no momento de prender o gandulo, aquel botín macabro estaba composto de sesenta e nove unidades, dúas delas de muller. Condenado a morte e aforcado en Vilagarcía, moitos dos desorellados foron ver como o colgaban.
Nas Filipinas, hai un pirata que ten aterrorizados os mares desde hai anos, sen que valesen ata agora as diversas operacións que se emprenderon para collelo. En vez de orellas, este corta dedos. Unha das dificultades para capturalo consiste enque ninguén foi capaz aínda de describir o seu aspecto nin o do seu barco. Só hai coincidencia en que é … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2015 | Marxe
Outro mito que cae. Agora tócalle o turno a Joe DiMaggio, unha das lendas do deporte americano, coñecido ademais por estar casado, durante nove meses, con Marilyn Monroe. Cando este mítico xogador de béisbol morreu, a prensa dos Estados Unidos, de maneira unánime, destacou as súas grandes virtudes, especialmente a súa nobreza. Eloxiado por Hemingway, que o cita en O vello e o mar, foron moitos os escritores que se ocuparon del e o puxeron como exemplo de home íntegro e como modelo digno de admiración.
Aínda non se sabía o que se acaba de revelar nunha biografía recentemente publicada. Como ocorre case sempre cos heroes, debaixo do mármore da estatua non había máis que un ser humano de carne, cheo de miserias.
Un dos capítulos menos exemplares da súa vida foi a relación que mantivo coas mulleres. De orixe siciliana, tiña a teoría de que estas estaban para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2015 | Marxe
De pronto, non sei por que razón inconsciente, véxome a min mesmo sentado con outros rapaces da miña idade no duro banco dunha capela, hai moitos anos, escoitando con atención un cura vello que nos predica con fervor. Paréceme que aínda sinto o seu sermón. Palabra en ristre, co ardor dunha fe sen mácula, aquel home trata de conducirnos con agarimo cara ao mundo feliz da santidade. Está falando contra a tepedez, ese estado morno da alma, nin frío nin quente, que polo visto provoca o vómito de Deus.
Cando saio da capela, estou disposto a deixarme queimar no fogo do amor divino. De entrada, collo o balón de coiro que me acaba de regalar un tío meu e póñoo a disposición dos meus compañeiros. Para espantar a temida tepedez da miña alma, non só decido non xogar, senón que fago de recollepelotas, ao servizo dos demais.
Unha estafa. Quen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2015 | Marxe
O outro día, mentres agardaba por unha amiga nun café, vin unha señora roubando. Non era unha señora con aspecto de necesitada, senón todo o contrario, ben vestida, cuberta de ouro, cos mobles todos instalados no seu sitio, desde as orellas ata os pulsos das mans, e con complementos dos bos, incluído bolso de marca e pano de seda dunha coñecida firma francesa. Estaba soa, fumando e mirando con certo nerviosismo para os lados. Digo certo porque tampouco daba a sensación de estar demasiado preocupada, pois aínda sen ser un experto en psicoloxía, eu xa tiña adiviñado a intención desde o mesmo instante en que reparei na súa presenza.
O obxecto da concuspiscencia da señora non era outra cousa que o cinseiro que estaba sobre a súa mesa. Non se trataba, non obstante, de nada do outro mundo, senón dun exemplar barato, coas letras dunha bebida, construído en aluminio e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2015 | Marxe
Onte, cando ía comer, ao pasar pola rúa do Príncipe, en Vigo, vin un deses pobres dos que falan estes días os periódicos. Era un home novo, moi delgado, cun chupete na boca, subido nun dos bancos de pedra que ocupan o centro do paseo. Sentado aos seus pés, moi serio e posto no seu papel, un can non máis gordo que o seu dono, chupaba tamén dun adminículo semellante. Como se tivese un resorte eléctrico movido por pilas, o home agachábase de cando en vez para pasar a man pola cabeza do animal.
Ignoro a rendibilidade do oficio, pero supoño que non debe ser moi alta: quizais unhas poucas moedas recollidas ao cabo do ía para conseguir algo de comer, mercar uns cigarros ou pagar a cama de cada noite nunha pensión. Demasiado pouco para tantas horas de traballo ao aire libre, con frío e sen estima social.
Cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 10, 2015 | Marxe
A historia contouma un poeta amigo, nacido e criado en Madrid, con quen teño discutido en máis dunha ocasión sobre a suposta fermosura da paisaxe da meseta, das excelencias da cal el é un devoto cantor. Pola miña parte confeso, en cambio, que nunca entendín a admiración que as terras de Castela teñen despertado en tantos escritores e pintores españois deste século, aínda que estou disposto a recoñecer que se poda tratar dun prexuízo. Nestes e noutros gustos, un acaba sendo inevitablemente subxectivo.
O meu amigo, cunha experiencia da que eu carezo, pois vive no medio desa mesma paisaxe, fala con paixón do seu significado e do seu simbolismo, dos cales, ademais se ten nutrido en boa parte a súa obra literaria, hoxe recoñecida con unanimidade como un dos cumios da poesía escrita polos poetas da chamada xeración dos anos cincuenta. Foi precisamente para aclamarme as súas vivencias en relación … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2015 | Marxe
Onte chamáronme burro. Foi na estrada que vai de Vigo ao Porriño, cando conducía o meu coche polo carril da esquerda coa idea de adiantar outros autos que circulaban moi despacio, pois os condutores ían falando coas familias e contemplando a paisaxe. Eu tampouco corría, entre outras cousas porque non tiña nada urxente que facer, pero non baixaba dos oitenta quilómetros por hora, máis ou menos. Iso nunha estrada, por outra parte, que debe ser unha das máis perigosas de Europa, segundo teño lido nos periódicos e tal como me di a miña propia experiencia. Hai curvas que son como ir á guerra ou meterse na boca do lobo.
O caso foi que, despois de adiantar normalmente os tres vehículos que me precedían e volver ao carril da dereita, vin que me adiantaba tamén a min un coche de color vermella, deses que levan adornos para impresionar, pero que non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2015 | Marxe
Unha amiga dos rapaces tivo o outro día un soño que desde entón a trae un pouco perturbada. Resulta que viu con claridade total, o mesmo que se estivese esperta, un número de varias cifras que lle quedou gravado na memoría. Ao principio pensou que podía ser a reprodución do documento de identidade dalgún membro da familia ou un teléfono coñecido, pero deseguida se decatou de que non coincidía con ningunha desas posibilidades. Loxicamente, empezou a matinar con emoción na próxima lotería.
Seguindo os ditados do corazón, a moza chamou a Madrid para preguntar se existían décimos co número do seu soño, que había. Entón quixo saber como podía facer para adquirir algún e respondéronlle que a serie completa marchara para Vigo, co cal se acentuaron aínda máis as sospeitas de que a corazonada era das boas.
O resto, é dicir, localizar o bar onde se vendían as participacións, foi … Seguir leyendo
