por amarxedotempo | Abr 8, 2012 | Marxe
Recordo unha cea bastante divertida, na que correron por igual o viño, a graza, a intelixencia e o cinismo, este último en cantidades discretas, pero ben proporcionadas, durante a cal, un antigo ministro de Franco nos dixo a un grupo de amigos que a afección do xeneral polo golf lle viñera cando a prensa empezou a difundir fotos do presidente Eisenhower practicando este deporte. E que o interese pola pintura lle aparecera cando se soubo que Churchill tamén pintaba. O da pesca dixo que debía ser cousa orixinal.
Eu acordeime aquel día deste costume español de imitar de forma grotesca moitos dos asuntos serios que pasan fóra do noso país. Cando se fixo aquela magnífica película americana de suspense que se titulaba Rififí, aquí non tardaron en facer outra que se chamaba Rufufú. Hai centos de exemplos semellantes.
Sorpréndeme que aínda non aparecese alguén tratando de imitar a Berlusconi cun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 7, 2012 | Marxe
Non sei como agradecerlle a María Dolores Vicente Lesta, de Santiago, que tivese a amabilidade de enviarme onte un caramelo de cristal precioso, de color azul escura, cunha pequena franxa branca no medio. Poreino xunto cos outros, nesa maravillosa mentira que adorna unha das mesas da miña casa, para que me recorde, sempre que mire para el, o xesto amistoso dunha señora á cal non coñezo, pero que imaxino como debe ser. Nunca pensei, cando empecei esta sección, hai miles de días, que aquela tortura diaria de ir contando o que me pasaba, acabaría resultando tan agradable, gracias a todos os bos amigos que fun facendo desde entón.
Na carta que acompaña ó caramelo, a miña amable lectora fai votos para que este ano non me pase coa mazaira o que me pasou o ano pasado. Pois de momento, parece que as cousas se presentan bastante ben: a árbore está … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 6, 2012 | Marxe
Non é raro que durante os coloquios que se adoitan celebrar despois das conferencias, xurda de cando en vez un louco que fai unha pregunta desatinada. O que resulta máis improbable é que xurdan sete toliños, un detrás do outro, e que o coloquio remate nunha situación absurda e incomprensible, aínda que moi divertida. Pois iso foi o que lle sucedeu nunha ocasión ao escritor peruano Alfredo Bryce Echenique estando eu presente e que el chegou a pensar que fora unha broma coidadosamente organizada polos seus amigos.
O que me estraña é que a Alfredo lle pasase esa idea pola cabeza, tendo en conta que a súa vida está chea de acontecementos bastante máis absurdos que aquel. En verdade, eu nunca coñecín a ninguén a quen lle sucedan cousas dunha comicidade tan disparatada, tal como se pode advertir no excelente libro de memorias que acaba de publicar, Permiso para vivir… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 5, 2012 | Marxe
De Marc Bloch só coñezo unha foto. Nela vese un home intelixente, con aspecto de ter bastantes máis anos dos que en realidade tiña, cun xesto aparente de tristeza ou melancolía que ben puidera ser tamén de escepticismo. No ano 1944, cando os alemáns xa se retiraban de Francia, foi capturado por ser xudeu e fusilado nas aforas de Lyon, a mesma cidade onde nacera cincuenta e seis anos antes. Para moitas persoas, Bloch non foi máis que un profesor ilustre, promotor de estudos de historia económica e social en Francia.
E non obstante, Marc Bloch é moito máis que todo iso. No momento en que ía ser paseado polas armas, no grupo de condenados, mesmo á beira del, había un neno de trece anos que se botou a chorar. Entón Bloch colleulle unha man e díxolle que estivese tranquilo, que el era profesor, e sabía que os tiros non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 4, 2012 | Marxe
Os lectores de Vicente Risco coñecen ben unha novela que este escritor deixou sen rematar, na que aparece un grupo de profesores e intelectuais que aprenden a nadar nun garaxe, en seco, imitando os movementos sobre o chan. Cando un día se deciden por fin a probar no río, afondan todos. Vén isto a conto, como se verá, de que estes días, en Boloña, hai miles de editores, escritores, ilustradores e libreiros de todo o mundo, participando na feira do libro infantil máis acreditada, famosa e concorrida de todas cantas se celebran.
Aquí hai de todo, empezando pola xente, incluso musulmáns que ás horas da oración deixan o traballo, fican coa cabeza no chan dos corredores, sobre a moqueta, e póñense a rezar sen que lles importe nin a sorpresa que causan nin o follón que se organiza arredor. Polo que respecta aos libros en si, sucede outro tanto.
Hai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 3, 2012 | Marxe
Hai tempo, nalgunha viaxe polo mundo, merquei uns caramelos de cristal, é dicir, unha imitación tan ben feita que parecen de verdade. Merqueinos non porque me parecesen especialmente bonitos, que tampouco son feos, senón porque me fixeron gracia. Aínda que non teño a paixón dos colecionistas, coa excepción confesada dos trens en miniatura, gústanme os obxectos extravagantes, como eses libros de pega que non son máis que caixas de cartón e que utilizan nas tendas de mobles para simular bibliotecas ou esas froitas de plástico que se ven nas tendas como reclamo para vender cuncos de cristal ou bandexas e outros obxectos polo estilo.
Os caramelos están nunha especie de fruteiro, sobre unha mesa. Non é raro que as persoas que veñen pola casa, as máis relaxadas, se atrevan a coller un para comelo. Houbo un caso, incluso, dun amigo que pensou que se trataba de piruletas e púxose a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 2, 2012 | Marxe
Creo que xa me teño referido aquí nalgunha outra ocasión ao feito insólito de que os gardas municipais da miña vila, alá polos anos cincuenta, tiñan os uniformes tan gastados e raídos que deixaron de poñelos para non parecer pobres de pedir. A partir daquel momento e ata que o alcalde Luís Romero os vestiu de novo decentemente, dirixían o tráfico ataviados con roupa normal. Eu recordo o xefe, que se chamaba Calixto, con sombreiro portugués, unha zamarra de pano moi grosa para o frío e unha caxata na man.
Non era raro, polo tanto, que os camioneiros que pasaban, ao ver aqueles señores vestidos daquela maneira, situados no medio da rúa e dándolle o pase aos coches cun asubío na boca, pensasen que eran tolos coa teima de seren gardas de tráfico, que ademais é unha forma de loucura que antes non resultaba infrecuente.
Foron as imaxes que me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 1, 2012 | Marxe
No mes de novembro do ano 1994, unha mañá preciosa de sol a pesar do frío invernizo, achegueime en Baltimore a ver a tumba de Edgar Allan Poe. Está nun cemiterio pequeniño, ao pé dunha igrexa, baixo unha árbore, mesmo no centro da cidade onde morreu borracho, en circunstancias nunca aclaradas. Andei por alí, falei cunha señora devota do escritor que atopei no sitio, facendo o mesmo ca min, e pouco máis. Antes de irme, vin que a lousa estaba fendida nunha esquina e collín un cacho de pedra, unha cousa minúscula.
Ao chegar á casa, xa de volta da viaxe, deixei o recordo sobre unha estantería, ao lado dunha bolsiña de plástico que me regalou unha amiga en París, un día que visitamos xuntos o cemiterio de Montparnasse e ela colleu para min o pétalo dunha flor que repousaba sobre a tumba de Jean-Paul Sartre e Simone de Beauvoir.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 31, 2012 | Marxe
Pablo Neruda escribiu un dos libros de amor máis fermosos de todos cantos se teñen publicado neste século, pero a delicada muller que inspirou a maior parte dos poemas que o forman, Albertina, non quixo compartir a súa vida sentimental co poeta, quizais porque era pobre, patoso e feo. O caso é que Neruda acabou casado cunha muller enorme, tan grande que sentía vergonza en presentárllela aos amigos. Cando foi ver a Rafael Alberti, por exemplo, deixouna no portal, pois antes quería avisalo a fin de que non se sorprendese ou se asustase.
Despois, namorouse de Delia del Carril, a quen bautizou como Hormiga, unha aristócrata arxentina, das que viaxaban a Europa coa vaca na adega do barco, e que era moito maior ca el. Foi ela quen o levou ao comunismo. A diferenza de idade fixo que Neruda se fose distanciando, para caer ao final nos brazos de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 30, 2012 | Marxe
Había tempo que non escoitaba unha frase que antes se dicía moito, sempre pronunciada en castelán: «Yo lo dejo todo en las manos de Dios». Na miña familia, esas plabras tíñaas constantemente nos labios a tía María e supoño, polo que contarei despois, que lle deberon ser moi útiles na vida. Viñan significar algo parecido a aceptar que, pasase o que pasase, dependería da vontade de Deus, aínda que o que pasase non fose bon. Agora xa non se di eso, quizais porque hai un sentido diferente da Providencia. Resumíao moi ben aquel cura, amigo de Torres Queiruga, que un día dixo: «Para que Deus acabe coa fame en Somalia, que non acabará».
A frase oínna o outro día en Santiago, diante do edificio de Correos. Dicíaa unha señora maior, con aires de reliquia antiga, vestida cun abrigo vello, que falaba, parada no medio da rúa, cunha amiga máis nova. … Seguir leyendo
