por amarxedotempo | Ene 5, 2013 | Marxe
Hai uns anos, acabado de caer o muro de Berlín, estiven nun congreso no que se debateu amplamente sobre a nova situación que se creaba no mundo. Un profesor de filosofía, cun optimismo que rozaba coa inocencia, dixo que nun futuro non moi lonxano a vida ía ser coma un conto feliz: fabricaríanse árbores e bosques nos laboratorios, cultivaríanse patacas e pementos en grandes contedores, curaríanse todas as enfermidades… Mentres falaba aquel home, que polo demais parecía intelixente, os asistentes rían polo baixo.
Outro dos participantes dedicouse a advertirnos, cun ton recriminatorio que semellaba un sermón, sobre a interpretación retorcida que se estaba facendo da desaparición do comunismo. Falando da Unión Soviética e das reformas que daquela facía Gorbachov, asegurou que o exército non dixera aínda a última palabra.
Botáronse a el. En vez de rectificar, lanzouse cara adiante cunha furia que non lle permitía razoar e a punto estivo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 4, 2013 | Marxe
Hai un par de días prometín dar a solución das mensaxes crípticas que no seu día se cruzaron Voltaire e Federico II de Prusia. Como recordarán os afeccionados a este tipo de xogos de enxeño, o escrito do segundo deles consistía nun xeroglífico composto por unha especie de quebrados nos que aparecía en primeiro lugar un “p” partido por “Venez”, seguido da preposición “à”, e despois un segundo termo formado por “ci” partido por “Sans”. Debo confesar que non resulta fácil, aínda que teño dous amigos que o resolveron.
Unha vez explicado, parece sinxelo, como todos os produtos da agudeza e da intelixencia. O verbo “Venez” está debaixo de “p”, que en francés se di “Venez sous (debaixo de) p”, o cal soa foneticamente igual que “Venez souper”, é dicir, “Veña vostede cear”. Da mesma maneira, “Sans” está debaixo de (sous) “ci”, ou sexa, Sanssouci.
Polo tanto, o que Federico … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 3, 2013 | Marxe
Un amigo contoume onte o lío no cal se veu metida unha familia que el coñece, como consecuencia das disposicións ordenadas en vida polo pai respecto de como había que organizar o seu enterro. Nunca entendín esa manía. Persoalmente estimo que un, despois de morto, nada ten que dicir e que carece de sentido meterse a gobernar naquilo que lle compete a outros. Imitando ao meu avó, penso que o máis razoable é que os deudos fagan o que lles pete na gana, que xa se sabe que non lles vai petar facer nada malo.
Nisto de organizar o propio enterro, ninguén máis delirante que Victor Hugo. Para presumir de pobre, deixou dispostos todos os detalles: a clase de madeira da caixa, a color, o número de curas, a vestimenta dos familiares, o percorrido da comitiva, o tipo e número de responsos… A vaidade disfrazada do contrario, como tantas veces.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 2, 2013 | Marxe
Onte pola mañá, a iso das once, saín dar un paseo por Ourense. Había néboa e ía bastante frío e estaba todo deserto. Diante da igrexa de Santa Eufemia, vin un grupo de vellos parados, falando entre si. No momento en que pasaba a aquela altura, escoitei que un deles dicía: “O que non nace non morre”. Como eu non estaba no contexto, ignoro qué quería dicir. A pesar de todo, non puiden evitar volverme. O señor que pronunciara a frase, acoirazado con gorra, abrigo e bufanda, seguía falando coa mesma prosa sentenciosa construída a base de refráns. Estou seguro de que a véspera pola noite sería deses que din: “Que o ano novo veña con ben”.
Algo máis adiante vin dúas monxas saíndo do barrio onde antes estaban as rúas do pecado. Hai anos sería imposible unha estampa coma esa. Supoño que elas, non obstante, viñan de facer algunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 31, 2012 | Marxe
Un amigo meu periodista, que un día viu a lady Di durante uns segundos cando a princesa saía dunha tenda en Oxford Street, no centro de Londres, asegura que o mito de que esta ten unhas pernas fermosas non é máis que unha lenda. Polo visto, observadas desde atrás, na parte de abaixo, entre o nocello e o talón, adquiren un aspecto grotesco, como se formasen a punta dunha estaca, cun parecido cuspidiño ao rabo dun xurelo. Ao meu amigo tampouco lle gustaron as orellas, que el emparellou coas dun bicho feo, descoñecido.
Desde entón, este amigo foise especializando pouco a pouco na biografía de lady Di. Co tempo chegou a saber moitas cousas sobre ela. Sabe, por exemplo, que é moi burriña e ignorante, incapaz de ler un libro, e que en materia de cultura é practicamente analfabeta. Sabe tamén que ten un falar simple, ás veces infantil, con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 30, 2012 | Marxe
Hai un escritor galego no cal non podo pensar sen que me veña á cabeza o recordo dunha carta que el lle enviou ao propietario dunha librería de Ourense e que este me leu a min, na que o intelectual trataba de aclarar un incidente no que se vira envolto uns días antes, cando un empregado da tenda o colleu no transo de roubar un libro de Bernardino Graña. Despois de cualificar ao dependente como “esbirro a soldo” e “mal educado” e feitas as disquisicións obrigadas sobre a propia honestidade persoal, viña a explicación dos feitos.
O libro, que efectivamente ocultaba debaixo do sobaco cando foi rexistrado polo esbirro aludido, era da súa propiedade. A razón de que o levase naquel lugar tiña que ver cunha prescrición médica relacionada cunha artrose, atrevéndose el a cambiar por un libro a almofadiña recomendada, pois iso permitíalle ler tamén no café.
A explicación … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 29, 2012 | Marxe
Onte non me meteron ningunha pulla, que é como lle chamamos na miña terra ás inocentadas. Polo que a min respecta, tamén me mantiven inactivo. Cando era rapaz, non obstante, en Xinzo de Limia celebrábase esta festa con moito rumbo, a veces incluso con excesos, todo con tal de gastarlle bromas sonadas aos demais. Nunha ocasión, a don Cesáreo, o párroco, sacárono da cama para sacramentar unha ovella, dicíndolle que nunha determinada dirección había unha agoniante, o cal era certo, pero non se trataba de xente.
Valía todo: dar noticias espantosas, con falsas mortes incluídas; finxir accidentes, como un tío meu que se tirou ao río só por facer verosímil un despropósito que lle pasou como unha loucura pola cabeza; secuestrarlle os porcos a un veciño durante unhas horas ou invitar alguén a comer un coello para acabar dándolle gato.
Había especialistas, como Juan Manuel Tejada, que un día levou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 28, 2012 | Marxe
Hai un par de días estiven ceando na casa duns amigos que teñen unha nena pequena, de tres anos, simpática, lista e guapa. Pretendía falar por teléfono cun coello, supoño que algún personaxe que naqueles momentos vivía na súa imaxinación. O caso é que se puxo tan pesada, marcando números ao chou, que o pai decidiu cortar o xogo arrincándolle o aparato das mans. Naturalmente, a cría agarrou un berrinche, incrementado ademais pola frustración de non ser capaz de conectar co coello dos seus soños.
Para calmar aquela especie de tronada que ameazaba con desfacernos a sobremesa, o dono da casa optou por unha estratexia máis intelixente. Desapareceu do cuarto, subiu ata o dormitorio e desde alí fixo unha chamada telefónica que atendeu a meniña. Poñendo voz de coello, mantivo unha longa conversa con ela.
Rematada a conferencia, a pequena baixou da mesa, sentouse no chan e púxose a xogar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 27, 2012 | Marxe
Cando eu era estudante en Santiago, había unha señora maior que se enfadaba co cine. Se no transcurso da proxección dunha película, algún actor ou algunha actriz dicía algo que non lle gustaba, púñase a discutir con eles en voz alta. Hai xente que fai o mesmo coa televisión, entre eles un amigo meu que, cando se irrita, achégase ata a pantalla como unha furia, disposto a baterlle a alguén. Por outra parte, nos partidos de fútbol televisados, os verdadeiros forofos, como é sabido, compórtanse igual que se estivesen no estadio, é dicir, que insultan ao árbitro, falan a berros cos xogadores cando cometen un fallo ou censuran ao presidente se as cousas van mal.
Confeso que non chego nunca a ese tipo de entusiasmos. Hai, non obstante, unha clase de xente, desa que sae con frecuencia na televisión, que me sitúa á beira mesma do enfado. Refírome aos adiviños, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 26, 2012 | Marxe
Tal día como onte, hai trinta e seis anos, despois da misa das doce, un neno da miña idade vendeume por cinco pesetas un libro de pastas vellas, impreso en papel descolorido, con poucas páxinas, que se titulaba El signo de los cuatro. Lino de corrido, golosamente pechado no meu cuarto, aquela mesma tarde. Como adiviñarán deseguida todos cantos compartan comigo, que sen dúbida serán bastantes, a admiración por Arthur Conan Doyle, estou falando dunha das novelas que narran as aventuras de Sherlock Holmes.
Houbo un feito naquela lectura, ademais da intriga e as personalidades do famoso detective e o seu colega, o doutor Watson, que fai que agora, tantos anos despois, aínda me acorde das horas que pasei atrapado pola fascinación que en min exerceron algunhas pasaxes. Non sempre é Shakespeare quen modela as nosas almas.
Aquel día lin e volvín ler os parágrafos nos que o heroe … Seguir leyendo
