por amarxedotempo | Feb 24, 2013 | Marxe
Cando eu cheguei a Santiago para iniciar os meus estudos a principio dos anos sesenta, o profesor máis popular de toda a universidade era sen dúbida don Carlos Alonso del Real, da Facultade de Letras, que agora acaba de morrer en Madrid. Tiña fama de ser home enxeñoso, bebía xenebra nas mesmas cantidades que outros beben auga e comía patacas fritas co nerviosismo compulsivo dun famento, unha velocidade atolondrada que conservaba con carácter simultáneo mentres lía o libro que inevitablemente sostiña na outra man.
Tiña don Carlos unha alumna de doutoramento non demasiado intelixente, estudosa e papona a partes iguais, bastante infeliz. Nunha ocasión, cando se dirixían ambos ao despacho do profesor, asustouse aquela alma cándida ao ver sobre un muro unha pintada subversiva coa fouce e o martelo. Don Carlos tranquilizouna contándolle unha preciosa mentira: “Non faga caso, é o anuncio dunha ferraxería”.
Con este tipo de foguetería deslumbrante … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 23, 2013 | Marxe
Aquí en Nova York vai un frío que manca incluso por dentro dos pulmóns, tal como se a un lle metesen cristaliños na mesma respiración. Dan ganas de entrar nunha tenda e mercar uns mamelucos para vestir por debaixo da roupa, como os que usan as rapazas suecas no inverno e que alá chaman asasinos do amor. Con todo, o peor é a cabeza. Sen gorro, convértese nun trasto indefenso, incapaz de pensar, limitada ao puro instinto de inventar medidas de emerxencia: subir a lapela do abrigo, dar palmadas, soprar para arriba…
Máis previsor que os demais, Perucho veu acoirazado: gasta gorro de astracán, o cal lle permite parar na rúa e facer un descanso antes de seguir cos contos que sabe, tan raros e sorprendentes que seguramente lle foron contados polo demo. A non ser que sexan inventados por el, que tampouco se pode descartar.
Pola súa parte, Rosa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2013 | Marxe
O sábado pola noite, un insomnio bobo tróuxome dando voltas pola casa, sen facer nada, durante case unha hora, ata que se me ocorreu baixar ao salón e poñer un vídeo. Elixín sen motivo Casablanca, a película dirixida por Michael Curtiz e interpretada por Humphrey Bogart e Ingrid Bergman. Aínda que a sei case de memoria, paseino ben. De Bogart fascínanme a seguridade de ferro e a valentía do seu personaxe, el que na vida privada era un home moi inseguro e covarde, capaz de esconderse nos lavabos dun club e non saír ata que estaban lonxe, detidos pola policía, os agresores da súa muller. Entón púxose a berrarlles.
As persoas que coñeceron e trataron o actor falan bastante mal del. Din que era insoportable e que non aceptaba guións nos que non aparecese como o máis guapo e o máis listo. Iso parece certo, pero a min, a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2013 | Marxe
Polo que eu sei, coñecín dous heroes na miña vida. Dun deles, xa falei aquí: un antigo soldado da División Azul que apareceu por Ourense alá polos anos cincuenta e a quen as autoridades proclamaron publicamente como un home exemplar e lle regalaron unha gabardina. O outro foi un raparigo da miña terra que lle disputou unha ovella ao lobo e avisou a berros aos demais pegureiros da presenza da alimaña. Para este neno, que nunca saíra da aldea, o cura xuntou cartos entre os veciños e levouno a ver as Burgas á capital.
Unha dimensión tan humana de heroicidade contrasta coa grandeza épica que os servios lle atribúen ao célebre comandante Arkan, vitoreado con entusiasmo o domingo pasado na vila da súa moza, onde casou. Este home cruel, que matou moita xente, incluídos nenos, está considerado criminal de guerra polos americanos.
Desde que empezou a matar, Arkan converteuse nun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2013 | Marxe
Monseñor Sagarmínaga era un bispo divertido e simpático, un pouco traste, que tivo a desgraza de morrer nun accidente de tren sucedido entre Vigo e Redondela. Un tío meu, que era amigo del, contoume que unha das trasnadas que adoitaba facer aquel señor, afeccionado ademais aos xogos de mans e de cartas, consistía en preparar magníficos pratos, especialmente postres moi adornados con cremas de distintas colores que, unha vez que se servían na mesa, descubrían a verdade: estaba feitos de porcalladas.
Nunha ocasión, a faena foi de tal calibre que o pobre cura seleccionado como vítima botouse ao monseñor convertido nun basilisco, perseguíndoo polo comedor adiante, arredor das mesas, cun garfo na man. Finalmente, a simpatía do bispo pillabán conseguiu aplacar a furia vingativa do crego burlado e todo se arranxou.
Onte escoitei na radio a historia dunha señora que gañou un concurso de gastronomía cun guiso de carne que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2013 | Marxe
Onte contei aquí que o can Café que tiñamos en Beiro daba a morte. Iso era o que dicía o Ramón, un criado moi prosas el, algo pousón e excelente persoa, fillo do señor Rito, un vello que fumaba folla de millo picada e que morreu de máis de cen anos de idade. Como eu cría en todo o que dicía aquel home, pois sabía cousas que a min me parecían extraordinarias, nunca dubidei que aquela cualidade que lle atribuía ao can Café era certa. A miña crenza reforzouse
aínda máis un día que, despois de que o animal estivese ouveando toda a noite, o Ramón dixo á mañá seguinte: “Síntoo moito, pero vai morrer alguén”. E resultou que aquel mesmo día, á tardiña, chegounos a noticia de que morrera a miña tía Isolina en Sabucedo. Todos na familia, incluído o meu pai, que era un home racionalista e valente, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 18, 2013 | Marxe
Respecto da francesada, tal como contabamos aquí onte, ademais dos nomes dos cans e outros recordos pouco gratos dos mariscais Ney e Soult, na miña terra quedou tamén o nome de gabacho como alcume familiar. Eu coñecín polo menos un deles, que respondía así mesmo por Jotabé a causa das iniciais do nome de pía e primeiro apelido. Non sei que será del, aínda que supoño que andará por alá. Era un home pequeño e gracioso, listo como unha agulla, traballador e polifacético. Creo que vendía cabritos.
Antes de ter negocio de seu, andou empregado, como repartidor de polos nas aldeas da comarca. Aínda sendo analfabeto, levaba unha contabilidade curiosa nunha libreta, da que non se lle escapaban nin as crestas. Para conseguilo, inventou un sistema de escritura e de números, a base de debuxos e raias. Este Jotabé foi sempre un punto obrigado no Entroido.
Unha vez saíu cun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2013 | Marxe
Fálase estes días nos periódicos de Will H. Hays, aquel individuo que hai agora sesenta anos implantou unha ríxida censura moral no cine americano. Os comentaristas que menos lle queren, quizais para resaltar os tintes negros con que lle debuxan a alma, recordan as maneiras afectadas daquel homiño de aspecto tímido e carácter suave, sen esquecerse das súas ridículas orellas de morcego, que lle daban unha aparencia cómica, ou dos seus dentes entrampados, verdadeiro símbolo decadente dun pobre gánster arruinado.
O fervor edificante que derramou sobre a meca pagá de Hollywood levouno a tomar algunhas medidas pintorescas. Cando Cecil B. de Mille estaba rodando Rei de reis, Hays tratou de evitar por todos os medios que o actor que facía de Cristo naquela película, xa fóra do estudo, fumase ou dixese palabras gordas, e que a actriz que encarnaba a Virxe María consumase o divorcio que tiña preparado.
Ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2013 | Marxe
Hai catro ou cinco días, mentres viaxaba eu só no meu coche de Santiago a Vigo, pola noite, fun escoitando na radio un programa deses nos que a xente se confesa sen medos nin prexuízos e se escoitan unhas barbaridades que parecen tiradas dun manual de patoloxía psiquiátrica. Xa noutra ocasión, haberá oito ou nove meses, nunha circunstancia semellante, escoitáralle dicir a un rapaz de dezaoito anos, despois de dar moitas voltas arredor do asunto, pois non se atrevía a contar unha experiencia que el mesmo xulgaba demasiado forte, unha frase que resultaba chocante incluso nun medio tan desinhibido como aquel: “Tengo un lío con mi abuela”.
Nesta ocasión, a cousa non chegou a tanto, pero houbo un señor que quería saber cal era o prezo dun home. Explicou con claridade que el se vendera por medio millón de pesetas, aínda que a locutora non conseguiu arrincarlle o obxecto da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2013 | Marxe
Onte, cando abrín este periódico no que escribo, lin unha noticia que me revolveu o corazón. Falaba dun señor, licenciado en Dereito e doutor en Filoloxía, a quen colleron roubando uns gravados na Biblioteca Nacional, en Madrid, e na casa do cal, posteriormente, a policía atopou uns trescentos exemplares máis, todos arrincados de varios libros do século XVIII ou cortados cunha coitela que lle encontraron no pupitre que ocupaba cando foi sorprendido. As iniciais dese señor empezaron a saltar de repente na miña memoria.
Erguinme e fun revolver nun sobre grande que recibín ese ano polo nadal. Dentro atopei unha tarxeta de visita que se correspondía co nome desa mesma persoa, que me felicitaba as pascuas e o ano novo e me anunciaba o envío, que acompañaba, dun orixinal que pretendía publicar. Incluía tamén dous preciosos gravados.
Non sei que clase de presentimento me levou a aprazar o enmarcado desas … Seguir leyendo
