por amarxedotempo | Abr 26, 2013 | Marxe
Estiven en Madrid e Alcalá para asistir ao acto de entrega do Premio Cervantes a Jorge Edwards, un bo amigo. Gustoume o seu discurso, intelixente, sinxelo e breve, tres virtudes que non sempre van xuntas. O público correspondeulle cun aplauso cheo de afecto. El estaba tranquilo, como corresponde a un home afeito a todos os protocolos vividos ao longo da súa intensa actividade diplomática en Cuba, na UNESCO, en París con Pablo Neruda. Era a mesma tranquilidade que se experimenta falando con el, pois pertence a esa clase de persoas que transmiten paz. Por iso, nas súas palabras non podía faltar tampouco o humor, tan cervantino.
Pola tarde, fun á recepción do Palacio Real. Aquel é un bo sitio para atoparse cos amigos, os cales non resultaría fácil velos así, a todos xuntos, se non fose por ocasións como esta, unha vez ao ano. O que sucede é que igualmente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 25, 2013 | Marxe
O taxista que onte me levou ata Barajas era falador, algo filósofo e pensador político. Por exemplo, estaba convencido de que o Senado só serve para que os seus membros gañen medio millón de pesetas* ao mes, metan as súas queridas tamén de senadoras e así lles resulten gratuítos os amores clandestinos. Polo que respecta ao Goberno actual, integrado por unha panda de ladróns, o máis razoable sería que os ministerios se repartisen entre os distintos partidos, de maneira que uns se vixiasen aos outros.
Se del dependese, o Tribunal de Contas estaría presidido por un militar, que os hai moi intelixentes e honrados, para controlar os gastos do Goberno. Polo demais, no terreo da práctica política, o Concello de Madrid funciona agora moi ben, desde que puxeron de alcalde a un catedrático e botaron ao anterior, que non tiña estudos.
Foron vinte minutos de discurso, interrompidos apenas durante uns … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 24, 2013 | Marxe
Durante moitos anos vinos saír daquel local coa cabeza gacha, intensamente colorados, como se viñesen de facer algunha cousa vergonzosa. Era sempre sobre as seis da tarde. Saían en tromba, como vomitados pola porta, eles e unha nube densa de fume de tabaco, e logo íanse dispersando en solitario pola rúa do Paseo. Detrás quedaba o barullo de cuncas, vasos e cadeiras: a actividade nerviosa dos camareiros que preparaban o pase da noite. Estou falando do cabaré La Bilbaína, de Ourense.
Desde que o pecharon, hai xa máis de trinta anos, só quedaba en toda España un local da mesma natureza: El Oasis, en Zaragoza, a desaparición do cal anuncian agora. Así como non tiven ocasión de coñecer por dentro o cabaré da miña cidade natal, este último visiteino en cambio catro ou cinco veces polo menos.
Nunca fun á capital aragonesa que non me levasen a ver ese espectáculo. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 23, 2013 | Marxe
As persoas que teñan estado en Florencia, seguramente saberán que no centro da Praza da Señoría, que é o corazón civil da cidade, hai no chan unha placa redonda de bronce que recorda o lugar exacto onde estivo cravado o poste de madeira no que aforcaron a Savonarola. Nunca pasei por alí sen achegarme a ver ese pequeno recordo funerario que, por outra parte, se complementa moi ben cun cadro famoso da época, de autor anónimo, no que se ve ao célebre frade no momento da súa execución pública.
Nunca me resultou simpático este home, tan fanático e agresivo, polo menos verbalmente. Mandou recoller polas casas espellos, afeites das mulleres, colares, pendentes e pulseiras para facer logo o que el mesmo chamaría a “fogueira das vaidades”, que ardeu no sitio onde o queimarían a el uns anos despois.
A pesar de todo, como digo, nunca pasei por Florencia sen dedicarlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 22, 2013 | Marxe
Onte falaba aquí desa manía que temos as xentes que vivimos entre libros de non entender a realidade se previamente non a vemos a través dunha páxina impresa. A ese respecto acórdome dunha historia que figuraba naquel libro titulado Operación Ogro, publicado en Francia nos anos setenta, onde os protagonistas da citada operación contaban con toda clase de detalles o atentado que acabou coa vida de Carrero Blanco.
Unha parte non pequena do relato estaba destinada a falar dos preparativos. Por razóns de seguridade, os terroristas facían unha vida discreta, pechados na casa, pero ás veces tiñan que saír á rúa ou ben para ir consultar nunha librería céntrica un tratado de mineiría sobre como se apuntalaba un túnel ou simplemente porque lles apetecía dar un paseo, acudir a un bo retaurante ou ver unha película.
Nunha desas saídas, un daqueles individuos atopouse na rúa cun compañeiro da súa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 21, 2013 | Marxe
O outro día, nunha das ceas con amigos, en Xenebra, alguén tivo a ocorrencia de pedirme que contase algún chiste, tendo en conta que, segundo a señora que mo propuxo, ela sabía que eu tiña un amplísimo repertorio. Como expliquei aquí noutras ocasións, nin sei chistes nin me gusta que mos conten, pero en vez de confesalo así, abertamente e sen moitos miramentos, optei por dicilo dunha maneira suave, tanto que ninguén me entendeu. Digo isto porque un dos comensais aceptou a invitación e púxose a contar unha ristra interminable. Facíao ademais en plan profesional, é dicir, imitando as voces, xesticulando e poñéndose de pé. Un desastre.
Non levei conta do número, pero penso que deberon ser perto dos cen. Contounos de vascos, de cataláns, de galegos, de negros, de mulleres, de cans, de formigas, de amantes, de homosexuais (el dicía “mariquitas”), de políticos, de curas, incluído o Papa, de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 20, 2013 | Marxe
Os brasileiros, que soportan unha inflación que supera o mil por cen anual, andan metidos estes días nunha das campañas políticas máis divertidas do século, o cal tampouco é para desprezar, dado o dramatismo que empezan a ter as consultas e as confrontacións electorais na Europa dos nosos días. O próximo mércores van decidir se volven á monarquía ou se prefiren seguir coa república. Non se trata tanto de resolver un problema real da sociedade brasileira, como de saír dun deses labirintos absurdos onde tantas veces se meten algúns políticos.
Como era de esperar, a campaña vaise convertendo pouco a pouco nun entroido. De súpeto, moitos brasileiros, que toman a monarquía de don Pedro Gastón e os demais pretendentes como unha carnavalada máis, acaban de descubrir que votando polo rei, poden fastidiar un pouquiño os que mandan. É un tipo de reacción electoral que vai gañando adeptos por todas partes: … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 19, 2013 | Marxe
O día 7 de xullo do ano 1983, pola noite, despois de atravesar a cidade soviética de Ereván nunha flota de automóbiles oficiais que non se detiñan nos semáforos, o escritor Joan Perucho e mais eu chegamos a unha fermosa residencia situada na caída dun monte, onde ceamos co alcalde e outras persoas. Foi unha cea oriental e pantagruélica, rodeados de músicos que tocaban mentres nós comiamos e que de cando en vez descansaban nun banco de madeira que había detrás, caladiños e arrimados contra a parede.
O costume armenio do brinde obrigábanos aos invitados a poñernos de pé cada poucos mintuos para dicir unhas palabras de retórica cortés. Cando eu xa non sabía de que falar, viñeron no meu auxilio os preciosos ollos mouros da señora que tiña do outro lado, que ela me agradeceu cun sorriso e o seu home cun discurso.
Tratábase do presidente da Unión de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 18, 2013 | Marxe
Como teño contado aquí ás veces, polas tardes adoito dar un paseo polo monte, sempre que mo permiten outras obrigas menos importantes que esta, pero máis difíciles de eludir. Con frecuencia levo un libro, por se me apetece ler mentres camiño, habelencia que domino sen esforzo, incluso se teño que subir ou baixar escaleiras, e que practiquei incluso polas rúas de Nova York. Cando era rapaz e o meu pai me sorprendía en semellantes prácticas, adoitaba dicirme: “A xente acabará tomándote por tolo”. Non mo soltaba como reproche, pois era home comprensivo, senón como quen constata unha evidencia que non necesita argumentación.
Aquí, na aldea, cando paso lendo polos camiños, dáme a impresión de que a ninguén lle parece mal e que tampouco me miran como se fose tolo, quizais só con algo de pena por non lle dar descanso á cabeza. Os que non me soportan, en cambio, son … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 17, 2013 | Marxe
O outro día, cando fun ver as cegoñas á Lagoa de Antela, tamén vin bastantes ánades reais. Hai moitos anos, a xente andaba a tiros con eles e a punto estiveron de desaparecer para sempre. Eu coñecín un cazador que lles tiña rabia e que os mataba por odio, porque dicía que acababan coas ras, o seu prato predilecto. Este señor, que xa morreu, falaba dos patos como se tivese con eles algunha cuestión de inimizade persoal. Unha vez oínlle dicir que se houbese inferno para bichos, estes irían todos alí.
Eu nunca souben que os patos comesen ras. Quen si as comía con gula insaciable era este home do que falo, que collía caldeiros colmados delas e nunca cansaba. Para el, non había marisco que se puidese comparar con aquel bocado exquisito, o mesmo frito que guisado, unha opinión que a min non me custaría compartir.
Para collelas, utilizaba … Seguir leyendo
