por amarxedotempo | Sep 5, 2013 | Marxe
Había un político español, con quen eu tiven certo trato, que era dono dunha arte singular: podía falar de maneira intelixente durante horas sen dicir absolutamente nada. Nunha ocasión solemne, encorsetados os dous polo protocolo, preguntoume que como ían as cousas, sen que eu soubese a que cousas se refería. Cando lle respondín que ían ben, contestoume cunha primicia digna do seu discurso volátil. Díxome: “O que cómpre nos tempos que corren é centrarse no principal”.
A diferenza entre o falar por falar do meu amigo e o falar por falar de moitos políticos actuais non está na vacuidade, senón na intelixencia. Aquel era consciente de non estar dicindo nada, que era o propósito que o movía, pero para iso desbaldía enxeño e agudeza. Estes, en cambio, pensan que os seus respectivos discursos fascinan, convencen e conmoven. Xulguen vostedes e dirán.
Hai un teorema en teoría da comunicación que asegura … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 4, 2013 | Marxe
Hai moitos anos, cando eu non tiña máis de dez ou once, un día presentouse un señor na nosa clase para facernos unhas preguntas por escrito e determinar se eramos listos ou burros. Polo menos, esa foi a maneira en que a min me chegou aquela proposta. Non recordo moito máis, a non ser que as cuestións que había que resolver parecían auténticas tonterías, do tipo de excluír unha palabra dunha lista na que figuraban cebola, pataca, uvas, remolacha e lobo. O resto das preguntas eran todas do mesmo estilo.
Uns días despois soubemos, no sei exactamente como, que o neno máis intelixente da clase era un que os demais compañeiros tiñamos polo máis tonto: un infeliz que nunca xogaba ao fútbol, que seguía as explicacións dos profesores coa boca aberta e que era incapaz de pelar unha laranxa utilizando garfo e coitelo.
Agora leo que hai unha asociación internacional … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 3, 2013 | Marxe
Onte pola tarde tiña que escribir un par de cousas pendentes que xa me reclamaron varias veces, pero tanto o corpo como a alma estaban máis dispostos á nugalla que ao traballo. Cando é así, resulta mellor deixarse levar pola vagancia: ao final agradéceo a literatura. Como tampouco se trataba de quedar estomballado no porche, medio adormecido ou papando a mosca, sen facer nada, decidín pasar a tarde entregado á arte nobre da carpintería: collín a ferramenta e un par de táboas e púxenme a enredar.
No muro da finca, xusto debaixo dunha árbore onde hai un banquiño moi agradable para sentarse polas tardes, cando baixa o sol, está unha caixa de empates eléctricos, necesaria, pero fea. Aínda que un non queira, os ollos acaban dirixíndose cara alí. De xeito que decidín disimular con madeira aquel incordio de plástico.
Pareceume que o máis adecuado podía ser un xardineira sinxela, como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 2, 2013 | Marxe
O escritor francés Jean-Jacques Pauvert ten contado que en pleno éxito da novela erótica titulada Historia de O, publicada baixo pseudónimo, cando todo París especulaba sobre quen podía ser o autor, nunha ocasión, mentres comía nun coñecido restaurante de Chartres, escoitou na mesa veciña unha muller guapa e distinguida, a quen os seus acompañantes chamaban Paulette, que se queixaba das moitas dificultades que estaba tendo desde que publicara aquel libro ocultándose baixo o nome de Pauline Réage.
A tal Paulette foi un dos miles de impostores que se quixeron aproveitar daquel segredo, un anonimato de ferro no que se amparaba a persoa que escribiu a novela. Mesmo algúns autores coñecidos non se esforzaron en desmentir os rumores que os sinalaban a eles, refuxiándose ás veces en enigmáticos sorrisos ambiguos.
Agora, tantos anos despois, acábase de desvelar o segredo: Pauline Réage non é outra que a escritora Dominique Aury. Vexo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 2, 2013 | Marxe
Estiven vendo unha selección de noticias curiosas sacadas dos periódicos, que un coleccionista garda na súa casa. Hainas sorprendentes, como aquela que se refire a un militante socialista da localidade granadina de Arbolete que morreu esmagado por un busto de Pablo Iglesias. Ou aquela outra, datada en Verín, na que se conta como os propietarios de dúas funerarias pelexaron polo cadáver dun accidentado. A pesar de que a Garda Civil propuxo resolver o litixio tirando unha moeda ao aire, a cousa rematou a labazadas.
Neste periódico en que escribo dábase conta no Nadal de 1990 de que unha rapaza de Arteixo fora mordida por un cabalo o mesmo día que un portugués mordía a un policía no porto da Coruña. Un ano antes publicárase tamén a noticia de que en Italia un grupo de ecoloxistas se solidarizaran cun xabarín que mordeu a un cazador.
De todas estas novas, a que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 9, 2013 | Marxe
Hai uns días, andando pola Limia cuns amigos, funlles amosar unha vista espléndida daquela planura, quizais a máis fermosa de todas as que se poden observar desde os altos que rodean a comarca. Está na estrada que leva aos Blancos, pouco despois de pasar a parroquia de Parada de Ribeira. Desde alí, o que foi lagoa de Antela, máis as terras chás que forman o seu entorno, componen unha imaxe grandiosa, digna de ser incluída entre as moitas maravillas da nosa terra. Hai xa anos que veño subindo con amigos e coñecidos ata aquel alto, só para compartir con eles a beleza do lugar, e nunca atopei a ninguén que non quedase encantado.
Desta vez, non obstante, encontrei a paisaxe bastante alterada por unhas canteiras, de xeito que non nos resultou nada fácil atopar unha atalaia apropiada para contemplar a paisaxe. Foi entón cando descubrimos unha especie de pequeno lago … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 8, 2013 | Marxe
Nun libro de memorias do século XVIII que estiven lendo onte pola tarde fálase dun señor que tiña a enfermidade da risa, un mal do cal xa morreran varios antepasados seus. Tal como conta o autor das páxinas que cito, o enfermo ría sen motivo, pero se lle contaban algunha historia graciosa ou presenciaba algún feito cómico, entón botaba unhas gargalladas tan escandalosas que quedaba sen alento e púñase en perigo de morte. Os médicos dixéronlle que a causa daquela doenza tiña que ver con problemas no bazo.
É probable que non exista a enfermidade da risa, pero en caso de que existise, estou convencido de que a miña tía Carme a padeceu. O curioso é que as súas fillas sempre a acusaron de ter a enfermidade do sono, pois durmía de pé, pero cando estaba durmida, moitas veces espertaba rindo dunha maneira accidentada, sen parar.
Hai tamén o caso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 6, 2013 | Marxe
Estes días, na tertulia de Baiona falamos do Premio Nobel de Literatura, que a moitos nos gustaría que algún día o puidese gañar Gonzalo Torrente Ballester, o cal sería de xustiza. Hai anos, o escritor amigo estivo de viaxe en Estocolmo e coñeceu a Artur Lundkvist, que mandaba moito na academia sueca e que foi o responsable de que lle desen o galardón a escritores de fala hispana como Vicente Aleixandre ou Octavio Paz e de que non llo concedesen a Jorge Luis Borges, a quen non estimaba por razón de orde política.
Con motivo daquela viaxe de Torrente a Escandinavia, Lundkvist escribiu un longo artigo nun prestixioso periódico de Estocolmo falando marabillas do escritor galego. Cando o lin, pensei que tiña chegado a hora ou que, polo menos, entrabamos nas vésperas. Logo veu a enfermidade do académico sueco e despois a súa morte.
O outro día, cando Miguel Viqueira … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 6, 2013 | Marxe
Eu non sei se foi certo ou non, pero oíno contar varias veces. Ás feiras da miña vila, que se celebraban os días catorce e vinte e sete de cada mes, viña sempre un señor alto e groso, con pinta de home bravo, que chegaba nun fermoso cabalo negro de grande alzada. Entraba pola vila a paso de andadura coa cabeza erguida, o sombreiro posto e un enorme xaruto fumegando na boca. Despois víase paseando cos amigos ou xantando nalgunha das casas de comidas do Barrio de Arrriba ou tomando café e xogando a partida de dominó.
Un día escoitei unha historia terrible daquel home. Cando unha tormenta estragou os campos alá polo final dos anos corenta, un trebón de pedra que nun verán non deixou unha soa herba en pé, o citado individuo, en plena furia do ceo, saíu aobalcón da casa cunha escopeta, apuntou cara arriba e disparoullea … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 5, 2013 | Marxe
As historias de espías sempre me fascinaron, polo menos ata o día no que Julio V. Gimeno, periodista ourensán de moito talento e algo disparatado, que arruinou un premio de novela en Valencia ao gañalo nas súas primeiras cinco convocatorias, me confesou que fora contratado por cinco pesetas ao mes para andar de espía polas feiras, alá polos anos corenta, co encargo de que para prepararse, antes de entrar en acción, se dedicase durante un par de semanas a ler novelas do xénero. Deulle unha gargallada e renunciou ao traballo.
O outro día, na tertulia nocturna de Panxón, Miguel Viqueira, que debe saber destas cousas porque ten diplomáticos na familia, contoume que os servizos secretos británicos inventaron un candado perfecto, imposible de abrir. Como os colegas espías de Israel teñen fama de ser especialistas en abrir calquera clase de pechadura, a eles lle mandaron o artiluxio coa intención de probalo. … Seguir leyendo
