por amarxedotempo | Sep 25, 2013 | Marxe
A miña tía Elvira, que debía ter vocación de cura porque lle gustaba moitísimo participar nas misas en voz alta, como se fose predicadora, era moi coidadosa coa inocencia dos pequenos. Cando estaba de tertulia coas amigas e andabamos os nenos arredor, se alguén falaba de algo que ela estimaba que non debiamos escoitar, pronunciaba unha frase que automaticamente puña as nosas antenas en garda, dispostos a non perder detalle: “Hai roupa tendida”. Desa maneira prestabamos atención a cousas que, en caso contrario, pasarían inadvertidas.
Unha versión laica e moi intelixente dese costume doutro tempo vina o outro día en Vigo, mentres tomaba café na terraza dun bar. Nun momento, pasou por diante un coche pequeno pero aparatoso, coas ventaniñas baixas, unha música atronando, mesmo como se fose unha discoteca, e un condutor con gafas de sol, moi orgulloso non sei de que, quizais do zafarrancho que metía. Unha señora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2013 | Marxe
Quizais o lin nalgún sitio ou talvez mo contou alguén, pero tiña para min que na película Casablanca, as escenas finais no aeroporto están rodadas con maquetas de avión, o cal obrigou a contratar como empregados a uns poucos ananos para gardar as proporcións. Ese era o asunto que máis me intrigaba na madrugada do xoves ao venres, cando me sentei diante do televisor para ver unha vez máis a famosa cinta. A estas alturas, con tanta xente que sabe os diálogos de memoria, resulta moi difícil sacarlle algo de zume ao mítico filme.
Non obstante, non puiden escapar ao engado doutras veces. Cando o maior Strasser, o oficial nazi que manda a guarnición militar acantonada en Casablanca, lle pregunta a Rick cal é a súa nacionalidade e este lle responde cinicamente “son borracho”, aínda que esperada, a resposta garda a frescura audaz de sempre.
O resto entra dereito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2013 | Marxe
Un loro asomando polo peto dunha chaqueta como se estivese mirando o mundo desde un balcón non debe ser un espectáculo frecuente. Vino onte cerca do porto e quedei tan prendado pola imaxe insólita do paxaro metido naquel sitio que me parei a observalo con calma. O propietario do animal acaboume agradecendo o interese e púxose a falar comigo. Era portugués, tripulante dun cargueiro, e ten o loro desde hai tres anos. Gañouno nunha aposta no Brasil, cando un colega o desafiou a beber cervexa ata rebentar.
O loro chámase Laurindo e é afeccionado ao fútbol. Polo que me contou o dono, sabe a aliñación completa do equipo do Flamingo, que xa traía aprendida de alá, aínda que non quixo dicila para min. No tempo que estiven con el, dunha maneira absolutamente teimuda, negouse a falar, pero botou un par de gargalladas perfectas.
Era bonito ata sentir ganas de levalo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2013 | Marxe
A peperetada máis rica que comín na miña vida foi, sen dúbida de ningunha clase, unha panzada de caviar ruso que me deron en Moscova non hotel Ukrania, hai dez ou doce anos. A cousa era sen límites, aínda que condicionada por unha situación fortuíta e desgraciada: por un error involuntario de non recordo cal dos organizadores, aquel día cheguei ao comedor despois de asistir a un xantar, ben abastecido de sólidos e ben regado de líquidos, apenas media hora antes. Aínda hoxe lamento a circunstancia.
Cando me tenta a gula, un pecado soberbio e magnífico, que teño entendido que está retirado da lista desde hai anos, sempre me veñen á memoria aqueles cuncos de cristal ateigados de boliñas negras e encarnadas que os camareiros repuñan constantemente, encargados de que non faltasen na mesa máis alá dun par de minutos.
Leo nalgún sitio que xa non se leva o caviar, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2013 | Marxe
Nestes días que pasei en Asturias, un dos escritores novos, deses que agora andan tatuados e que me caeu moi ben desde o principio, preguntoume cantos libros levo publicados. Cando lle dixen que non estaba seguro, pero que debían de ser catorce, percibín con claridade que no seu rostro se debuxaba un xesto de sorpresa e decepción. Case sen pensalo, díxome: “¡Non pode ser, tronco, seguro que estás equivocado! ¡Se eu, que aínda non cumprín os trinta anos, xa publiquei vinte e dous!” Logo, para reforzar o seu argumento, confesoume que el era capaz de redactar unha novela de cento cincuenta páxinas en tres días, máis ou menos. Falaba con inocencia, incluso cunha gran simpatía.
Aquel mesmo día, pola noite, saímos a tomar unhas cervexas en Llanes. Nada máis entrar nun pub, saudouno un rapaz novo, coñecido del, a quen non vía desde había anos. Déronse un abrazo e despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 20, 2013 | Marxe
O outro día, pouco antes de atoparme en Times Square co doutor Martul, o amable médico da Coruña do que falei onte, estiven parado durante uns minutos contemplando un deses espectáculos da rúa que son tan frecuentes naquela parte tan animada de Nova York. Nunha esquina da praza, acoutada por valados de metal, un grupo de rapaces negros de idades diferentes, entre trinta e catorce, máis ou menos, tiñan organizado unha especie de teatro. Utilizando como instrumentos de percusión unha batería vella e varios caldeiros de plástico, bailaban a un ritmo imposible para calquera humano que non sexan eles, facían contorsións, daban saltos.
Como espectáculo, pareceume excelente, opinión que debían compartir todas as persoas que se pararan a mirar, coma min, pois aplaudían con forza e comportáronse de xeito xeneroso cando un dos rapaces pasou cun caldeiro a pedir a vontade. En poucos minutos, marchou con el cheo de dólares. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 19, 2013 | Marxe
Cando xa parecía esquecida a polémica sobre o significado histórico do Quinto Centenario do descubrimento de América, vai un coñecido escritor latinoamericano e fai unhas declaracións agresivas e indignadas sobre o papel de España naquel acontecemento. Sen entrar na cuestión de fondo, o que máis chama a atención das manifestacións deste home é o ton alporizado que emprega, como se estivésemos falando de algo sucedido hai uns días e non de sucesos ocorridos hai cinco séculos.
En relación co mesmo problema, nunha ocasión pretendéronlle zurrar a badana ao escritor Ramón J. Sender, que daba unha conferencia na universidade da cidade de México sobre literatura. Durante o coloquio, unha mociña irada, saíndose do tema acusou ao conferenciante de todo canto a súa cabeza lle dixo que o podía acusar respecto do papel xogado polos españois na conquista de América.
O novelista, divertido coa pregunta da rapaza, contestoulle con sorna que en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 18, 2013 | Marxe
No ano 1544, uns frades dominicos que procedían da América do Centro, concretamente das terras que hoxe forman Guatemala, presentáronse diante do príncipe Felipe de España cun grupo de nobres maias que viñan cargados de presentes. Entre outras cousas, traían dúas mil plumas de quetzal, longas e verdes, preciosas, máis un produto novo que os nativos chamaban cacahualt e que os frades, por non pronunciar unha palabra que empezaba daquela maneira tan pouco educada, preferiron chamar chocolate.
Foi así como este produto se deu a coñecer en Europa, tal como se conta nun libro titulado A verdadeira historia do chocolate, que se publicou hai pouco nos Estados Unidos. Por certo que o príncipe non lle concedeu ningunha atención a aquela nova bebida, pois bastante tiña con observar como os maias estaban espidos.
A pouca atención que lle prestou o futuro rei non impediu que o chocolate se convertese nun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2013 | Marxe
O outro día, cando falei aquí dos espías e da súa torpeza, aludín de pasada a Julio V. Gimeno, aquel magnífico periodista ou rensán e excelente autor de novelas de humor, que foi contratado pola Garda Civil de Celanova, por un peso á semana, se mal non recordo, durante a Guerra Mundial. Cando preguntou que tiña que facer, respondéronlle que debía informar do que falaba a xente nas feiras e que, mentres tanto, podía ler novelas de espionaxe. Esa colaboración non impediu que posteriormente tivese problemas cos seus contratantes, especialmente por un artigo no que se ría dun cabo do instituto armado.
Non foi este o único espía que coñecín. Alá polos anos sesenta, ou quizais nos primeiros setenta, eu víame con certa frecuencia en Ourense cun militar americano, xa xubilado, que residía perto da cidade, nunha casa de campo. A cousa empezou porque me contaba episodios da guerra do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2013 | Marxe
En novembro do ano 1969 pasei unha gripe que me tivo varios días na cama. Recordo que ía moito frío e que estaba todo nevado. Polos periódicos souben entón que morrera en Madrid o escritor Ignacio Aldecoa, autor duns contos que a min me entusiasmaban. Non o coñecía de nada, a non ser polos libros del que había na biblioteca municipal e porque eu xa comprara daquela un volume de relatos escritos por el. Se aínda hoxe manteño na memoria aquelas datas, é polo moito que me impresionou a morte daquel home.
Con frecuencia teño pensado en Aldecoa, non só pola calidade excelente das súas narracións, que agora se acaban de reeditar, senón porque sempre me resultou atractiva e enigmática a súa personalidade. Aínda que posteriormente cheguei a coñecer algúns amigos seus, nunca tiven ocasión de que me contasen como era.
Onte pola noite, na tertulia que se organizou despois … Seguir leyendo
