por amarxedotempo | Oct 22, 2014 | Marxe
Faime graza escribir este artigo a bordo dun coche, ás oito e cuarto da noite, mentres me levan a pouco máis de trinta quilómetros de Fráncfort. Todo un símbolo dunha maneira de vivir. Aínda que a feira do libro segue un día máis, para min chegou a hora da retirada, é dicir, o momento de pasar algún tempo na casa antes de que teña que facer de novo as maletas para ir a outro sitio. Este nomadismo no que levo instalado anos, e que me vai convertendo nun home un tanto desarraigado. Claro que, como se dicía antes, sarna con gusto non pica, por moito que isto non sexa propiamente a sarna, e pique algo máis do que algúns poderían imaxinar.
Se digo a verdade, gústame viaxar e perderme só polas cidades, nas horas libres, sentar nunha terraza a tomar un café e ver pasar a xente, deitarme tarde se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 21, 2014 | Marxe
No ano 1916, o goberno británico aforcou a un nacionalista irlandés, Roger Clement, que desde entón é considerado un heroe no seu país. Moito tempo despois, en 1959, un editor inglés fíxose cos diarios íntimos do mártir e atreveuse a publicalos. O atrevemento consistiu en superar o temor que lle inspiraba enfrontarse á imaxe dun home que para moitos dos seus compatriotas tiña o carácter dun mito intocable. Neses cadernos privados, Clement confesaba a súa condición de homosexual.
Pódese aforrar calquera comentario sobre as reaccións que se produciron en Irlanda cando se deron a coñecer os diarios. Os máis benévolos limitáronse a negar a autenticidade dos textos. Os máis malvados acusaron o editor de manipular a historia. Os máis estúpidos dixeron que era un axente ao servizo dos ingleses.
Ninguén se atreveu entón a ser valente e dicir o único sensato que se podía dicir, que o feito de que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2014 | Marxe
Estes días pasados, co motivo da campaña electoral, conteino varias veces, polo menos en dúas emisoras de radio. É unha historia que circulou en Lisboa hai anos e que o protagonista lle confirmou como rigorosamente certa a un amigo meu. Sucedeulle a Mário Soares nunha das campañas que fixo para a presidencia de Portugal e a culpa do disparate foi dos seus asesores de imaxe, empeñados en que o candidato debía de cultivar a práctica, polo demais bastante frecuente, de bicar os nenos en público.
O acto estaba programado e previsto. Os expertos dixéronlle a Soares que nunha vila onde tiña que falar, ao pé da tribuna prevista para a ocasión, estaría colocado un rapaciño, xusto un par de metros antes das escaleiras. Cando chegou o momento, o famoso político portugués cumpriu de maneira disciplinada co mandado.
A sorpresa xurdiu cando tiña o neno alzado nos brazos, á altura do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2014 | Marxe
No xuízo que se celebrou hai xa tempo contra Totó Riina, un dos xefes da mafia italiana, o fiscal acusouno de ser o cerebro da organización. Coa voz suave que adoita usar cando fala en público, poñendo cara de paisano infeliz e maltratado, o criminal respondeu que a honorable sociedade non estaba rexida por ningún cerebro, senón por un gran corazón. O fiscal, irritado polo cinismo do elemento, pero sen perder a calma, aproveitou para facer unha reflexión: quizais era certo o que dicía, pero seguro que se equivocaba de víscera.
Onte mesmo, os periódicos falaban dun terrorista exipcio que a policía do seu país considera tamén un cerebro, neste caso o que dispuxo o atentado contra o escritor Naguib Mahfuz, Premio Nobel de Literatura, a quen lle pegaron unha navallada de cabrito no pescozo e estiveron a punto de mandalo para o outro barrio.
En principio, concibir un crime … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2014 | Marxe
Hai anos coñecín na casa de Ramón Piñeiro un home educado e culto, de porte elegante e trato moi agradable. Era na época de Franco e viña en viaxe política clandestina, aínda que non recordo a misión concreta que traía. Lémbrome, iso si, de que o personaxe me cativou pola súa sensibilidade e a súa intelixencia. Anos despois, convertido nunha figura relevante da vida política española, empezou a dicir e facer insensateces e desatinos a tal velocidade que moi pronto se converteu para moitos nun tipo moi pintoresco.
Agora leo nos periódicos que o partido do que forma parte acordou iniciar unha campaña para poñer en cuestión a monarquía. Ou moito me equivoco ou a proposta saíu da cabeza daquel home. Como se sabe, as cabezas non serven para todo. Dicía Unamuno, por exemplo, que a vantaxe de xogar con frecuencia ao xadrez é que desenvolve moitísimo a intelixencia para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2014 | Marxe
Cando eu era neno e pasaba algúns días en Lamas, preto de Xinzo de Limia, estaba fascinado polas escaleiras de pedra dunha casa que había ao lado da igrexa parroquial. Alí, uns anos antes, un home matara a súa muller cun coitelo de sangrar os porcos. Desde entón, o asasino estaba en presidio cumprindo a pena de cárcere. Un día, pouco tempo despois, correu a noticia de que o puñan en libertade. Naturalmente, eu sentía curiosidade por velo, aínda que debo dicir que tiña del a imaxe do que debía ser un monstro.
A primeira vez que o vin, creo que ía atravesando a ponte sobre o río Limia, alá polo campo da feira. O aspecto non era malo, aínda que gardaba certa semellanza cunha alimaña, non por cousas da alma, senón porque parecía un bicho esquivo e cauto, coa mirada nerviosa, como se temese un asalto ou unha emboscada.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 16, 2014 | Marxe
Xa falei tantas veces do que vou contar que case me dá apuro repetilo. Refírome á profecía máis cómica de toda a historia, que foi feita polo célebre MacLuhan hai xa moitos anos, cando el pensaba, como Orwell, que os oitenta quedaban tan lonxe que se podía pensar neles como nunha especie de futuro utópico e máxico. Agora que aquela década pasou e imos empezar a terceira desde entón, observamos que o mundo avanza moitísimo, pero máis a paso de elefante que a velocidade de avión. O caso foi que o citado MacLuhan prediciu, alá polos anos sesenta, que en 1984, se non recordo mal, desaparecería o libro. Quen desapareceu foi el, que morreu ademais o 31 de decembro daquel ano, xusto para comprobar canto se tiña equivocado.
Onte pasei un par de horas no pavillón número 4 da feira do libro de Frankfurt, onde se expoñen todos os avances … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2014 | Marxe
Pasei un par de horas fascinado no comedor dun restaurante. Na mesa máis próxima á que ocupabamos un grupo de amigos, estaba un home pequeno e delgado esperando alguén. Vestía de gris escuro, planchado e impecable, correctísimo de roupa, coas colores perfectamente combinadas, aínda que quizais demasiado cargado de ouro para ser elegante: un par de aneis empedrados na man dereita, unha cadea maziza no pulso do mesmo lado e un reloxo grande e gordo no outro.
Pareceume un home triste. Dúas ou tres veces cruzamos a mirada sen querer e durante eses poucos segundos puiden ver uns ollos melancólicos e apagados, máis volcados cara á fondura íntima do espírito que cara ao mundo exterior que o rodeaba. Daba a impresión de ser un individuo débil e atormentado.
Ata que chegou a persoa que agardaba: un barrigán esbragolado. Saudáronse, pediron o xantar e todo cambiou de repente. O pequeno e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2014 | Marxe
O meu pai, que era un home moi tranquilo e que raramente perdía a calma por nada, era ao mesmo tempo unha persoa dunha gran valentía e de moita coraxe. Un día, non obstante, vino completamente demudado e nervioso e branco por culpa dun rato. Estabamos en Sabucedo, alá polos anos cincuenta, sendo eu rapaz, falando na adega da casa, todos contentos, con outras persoas da familia. De pronto, el púxose a correr dun lado para outro, diante do pasmo de todos os presentes, que non sabían que lle pasaba.
Tardamos en sabelo ata que nos dixo, aínda pálido polo susto, que un rato lle subira pola perna arriba, por dentro dos pantalóns. Desde entón, cando vexo un rato, e aquí na aldea vense bastantes e con moita frecuencia, non podo reprimir a sensación de que me vai facer o mesmo que aquel colega da súa especie lle fixo ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2014 | Marxe
O venres pola noite, nun acto literario, atopeime cun vello amigo que me fixo entrega dun regalo: un sobre con dúas fotografías dentro. Abrino e alí estaba eu co equipo de fútbol da miña vila, o Antela, nesa instantánea característica na que os xogadores aparecen colocados en dúas filas: atrás e postos de pé, o porteiro cos tres defensas e aqueles outros dous que entón se chamaban medios, e diante, agachados, os cinco dianteiros. Nunha das fotos aparezo eu cunha abundante melena, cousa que non recordo, e situado nunha posición que non era a miña.
Tiña dezaoito anos. Na outra, estou agachado, pero levo unha camiseta distinta dos demais, o cal quere dicir que non xoguei, polo menos ao principio. Pola data que figura no dorso, estaba a punto de cumprir os vinte. Así como na primeira foto di que corresponde a un encontro co Verín, sen mencionar o resultado, … Seguir leyendo
