por amarxedotempo | Dic 1, 2017 | Marxe
Tiven un parente político que era tan boa persoa e tan simpático como golfo. Unha das súas raras virtudes consistía en darlle voltas ás situacións, de maneira que aparecía como vítima cando en realidade era el quen acababa de esmagar a alguén, non por maldade, senón por inconsciencia. Un día, a súa muller, durante un xantar, estando el ausente, contábanos como non se podía predicir nunca o que podía facer aquel home, pois vivía en constante actividade nerviosa, algo aloucada e bastante delirante, aínda que simpática e de intencións inocentes. Xusto cando estabamos falando destas cousas, soou o teléfono. Era o susodito e quería falar con ela.
Durante os minutos que durou a conversa, non escoitamos máis que queixas e lágrimas.Logo, rematada a comunicación, a muller volveu á mesa onde tomabamos o café, limpou as bágoas do desgusto e contounos. Resultaque o seu home, experto navegante e propietario dun fermoso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 30, 2017 | Marxe
O pai dese toliño que o luns pasado apareceu asesinado nun cárcere dos Estados Unidos, por ser o autor de dezasete mortes macabras, acaba de publicar un libro. Na dedicatoria puxo os nomes das vítimas do seu fillo, seguidos dunhas palabas nas que confesa a súa dor. Logo, en páxinas interiores, asegura que unha parte dos ingresos que perciba polas vendas irá a parar ás familias dos rapaces despedazados. O suplemento literario de The Times considera que esta é a peor dedicatoria que se escribiu nunca ao fronte dun libro.
Esa debe ser tamén a opinión de dúas das familias prexudicadas, porque xa lle puxeron un preito ao señor Lionel Dahmer por esa razón. Alegan que fixo uso dos nomes dos seus fillos sen contar co permiso correspondente e que o único motivo que o moveu para proceder dese xeito foi o de conseguir lectores para o seu libro.
Sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 29, 2017 | Marxe
Onte, paseando pola rúa, atopeime con don Luís, un antigo profesor xa de moitos anos, de aspecto pulcro e trato amable, como antes, carácter doce e pensamento escéptico. Sen amargura, diante dun café sorbido a grolos pequeniños de lambón calmoso, entre pito e pito, confesoume que tiña a impresión de que non fora un bo mestre. Mirándome con ollos de pillabán, dixo que estaba seguro, por exemplo, de que eu xa non sabería resolver unha sinxela ecuación de segundo grao. Non se equivocaba.
Sentinme amolado por non poder retrucar a verdade que acababa de dicir e vin o sorriso triunfante co cal rubricaba o seu argumento. Só se me ocorreu recordarlle que eu non era un exemplo válido, en parte porque me gustaba a literatura máis que as matemáticas, pero que tiña alumnos que si lembraban esas cousas.
Cando xa nos levantabamos, recordei de repente unha clase na que este … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2017 | Marxe
O can de San Hoxe sabemos que non son certos todos os disparates que se atribúen a don Xan da Cova, aquel toliño de Ourense que foi o centro das bromas, ás veces moi crueis, dos señoritos da cidade. Non é seguro, por exemplo, que fose o inventor teórico do pirandárgallo, un artiluxio concibido para voar polo mundo sen necesidade de moverse do sitio. Está probado, en cambio, que foi o creador do idioma chamado o trampitán, que non entendía ninguén máis ca el. Eu teño varias obras de don Xan escritas nesa lingua.
É falso, como el mesmo se encargou de denunciar en vida, que esculpise unha talla de san Roque para a parroquia de Velle e que fixese o can do santo cun nabo. O que si esculpiu don Xan foi un san Bieito Abade que se conserva na igrexa de Santa Eufemia en Ourense e que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2017 | Marxe
Hoxe tiña que estar en México, pero estou en Vilariño. Esta aldea onde vivo desde hai case vinte anos non se parece en nada a Guadalajara, pero tampouco está mal. Agora mesmo, cando escribo, chove, e a escuridade e as nubes baixas non permiten ver os montes de arredor, e o vento zoa como se a casa fose un barco perdido en alta mar. O día invita a non saír, gozar do lume na cheminea e deixarse levar pola nogalla, que é como lle chaman na miña terra á vagancia. O gato Samuel dorme aquí ao lado, nunha postura un pouco indigna, espatarrado e panza arriba, facendo ronrón dun xeito acompasado, como marcando coa súa respiración pausada o ritmo da felicidade. Lástima que el non saiba que se chama así.
Supoño que os meus compa eiros, en Guadalajara, estarán tamén contentos. É unha cidade fermosa, aínda que algo violenta, pero … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 26, 2017 | Marxe
Caracas non é unha cidade fermosa, aínda que nisto da beleza dos sitios non se pode falar moi alto: eu teño amigos que a adoran. Quero dicir que non encerra, polo menos para min, o atractivo da Habana, Buenos Aires, Santiago de Chile ou México. Recórdame algunhas cidades do oeste americano, pero en pobre. Ver os célebres ranchitos galgando polos cerros arriba, nunha das aglomeracións urbanísticas máis caóticas que teño visto na miña vida, impresiona, sobre todo se un as contempla desde un hotel de luxo.
Tampouco se entende por que é pobre un país tan rico. Naturalmente, ten que haber responsables deste disparate que consiste en telo todo e non gozar de case nada. Supoño que habería que empezar polos dirixentes, pero non só por eles, por suposto. Carece de sentido que nos hospitais non haxa vendas, por exemplo.
A xente parece agradable e educada e as mulleres, moi … Seguir leyendo
