por amarxedotempo | Sep 8, 2017 | Marxe
Con frecuencia, paso pola rúa 47, no centro mesmo de Manhattan. Nela está unha das miñas librerías predilectas, Gotham, da que xa teño falado aquí. Nesa rúa, nos metros que se estenden entre a Quinta e a Sexta avenidas, está un dos centros do poder mundial. Dar unha volta por alí é como asisitir a un espectáculo. Os xudeus, moitos deles vestidos con abrigo, camisa branca sen gravata e sombreiro negro, barbudos e con tiburazóns no pelo, parecen caricaturas de si mesmos: narices de gancho, ollos escuros, pel cetrina. Vense de pé diante das xoierías, facendo negocios cos diamantes ao aire libre.
As transaccións económicas desta rúa soben a unha cifra fabulosa: arredor de cincocentos millóns de dólares diarios, que traducidos a pesetas deben ser algo así como setenta e cinco mil millóns. Iso, cada día, durante todo o ano, descontando sábados e domingos. Fixen a proba para coñecer o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 7, 2017 | Marxe
Cando Luis Buñuel estreou en París a película L’Âge d’or, alá polo ano 1930, armouse un escándalo inmenso, tal como el pretendía. Na sala onde se proxectaba o filme houbo de todo: berros, insultos, labazadas, ameazas e mareos. Os máis agresivos foron os membros da Liga dos Patriotas, entre os que figuraba un individuo de case douscentos quilos de peso que se dedicaba exclusivamente a facer unha cochinada ruidosa como desprezo absoluto contra unha película que el consideraba un atentado contra a estética.
Esa debeu ser tamén a razón de que as pinturas que se exhibían no vestíbulo do cine, obra dalgúns amigos de Buñuel, como Picasso ou Miró, fosen pasadas a coitelo. No labor de destrución dos cadros parece que o gordo fisiolóxico desempeñou outra vez un papel principal. Naturalmente, por motivos estéticos.
Entre as numerosas bombas fétidas e obxectos aínda peores que se lanzaron contra a pantalla, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 6, 2017 | Marxe
Teño un amigo desde os anos do instituto, a quen vexo case a diario e co que boto longas parrafadas, ás veces rindo ata sentir dor na barriga. É un home profundamente intelixente e algo nervioso. A intelixencia permítelle rir de si mesmo; o nerviosismo colócao con frecuencia en situacións que o levan a practicar aquela virtude. Foi o que nos sucedeu antes de onte, cando acordamos saír a cear os dous, máis a súa muller, coa idea de pasar os tres xuntos unhas horas agradables en compaña, como temos feito en tantas ocasións.
Desde o principio, o meu amigo empezou a dicir que a súa muller quizais pisara algunha porcaría de can porque cheiraba. A pobre, por máis que miraba os zapatos, non se sentía culpable. O cheiro, sen embargo, seguía. Igual que as acusacións e as protestas de inocencia durante toda a cena e aínda logo, cando continuamos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 5, 2017 | Marxe
De todos cantos borrachos coñecín, o máis tráxico foi o Enrique Canella, alá en Lamas, preto de Xinzo de Limia. Estouno vendo sentado na taberna da aldea, cun pito caéndolle dos sabios, os ollos vidrosos perdidos no aire, profundamente calado. De cando en vez interrompía o silencio cun salaio sobrecolledor, como se a alma se lle revolvese de dolor e resignación no fondo do peito. Despois empezaba unha longa cantilena que consistía en repetir sen parar a mesma frase: “Que no mi llivanto, que no”. Aínda novo, acabouse tirando ao río.
No lado oposto deste borracho triste estaba don Andrés Peláez, avogado serio e traballador, elegante e digno, pouco dado a falar coa xente, que cando bebía, acababa converténdose nunha especie de bobo ridículo. Un dos números que lle gustaba facer nesas ocasións consistía en sacar a lingua da boca e facerlle burla aos nenos.
Son dúas maneiras clásicas de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 4, 2017 | Marxe
Dun tempo a esta parte, polas mañás, cando vou aparcar o coche para ir ao traballo, unha nube de rapaces con aspecto de enfermos achéganse aos condutores que buscamos sitio, co propósito de axudarnos a atopalo. A cambio, reciben unhas moedas. No lugar que eu utilizo con máis frecuencia, está sempre alí, desempeñando ese oficio, un mozote duns vinte anos, delgado e desdentado, con pinta de desastre. Cada día, ao atoparme con el, dáme a sensación de que se produciu un milagre, tan deteriorado o vexo.
Antes do verán, este rapaz pasou unha tempada sen aparecer e eu supuxen que se acabara. Un día, non obstante, atopeino noutra parte da cidade, non lonxe do aparcadoiro, sentado nun banco, con mala cara. En canto me viu, ergueuse e pediume vinte pesos. Estaba branco, en estado de apremio, a punto de estralar.
Agora, despois das vacacións, apareceu de novo, cun aspecto moito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 3, 2017 | Marxe
Estamos invadidos polas xentes do cine. Onte apareceu a casa chea de actores, cámaras, decoradores e un exército incontable de persoas que van e veñen polos salóns da parte de abaixo levando mobles, colgando cadros nas paredes, disimulando lámpadas ou estendendo cables polo piso e as escaleiras. Unha catástrofe. Van facer unha película de época e alugaron un ala do pazo onde vivimos para rodar a parte central da historia, que polo visto ten como protagonista a un marchante de pintura.
Aínda que de momento parecen discretos e nos cuartos non se percibe ruído, o xardín está convertido nun zafarrancho de camións e de guindastres e pola herba pasean tres cans grandes como becerros, conducidos e vixiados por unha señora que ten unha cara de aburrida que conmove. Parece que o follón vai durar aínda unha semana.
O peor é que nos obrigan a almorzar unha hora antes, é dicir, … Seguir leyendo
