por amarxedotempo | Nov 1, 2017 | Marxe
Na televisión vexo un home público falando de política. Por un momento quedo mirando para el e observo con detalle o que fai: ten o dedo índice da man dereita erguido nun inequívoco xesto acusador, en perfecta concordancia co que di. Podería apagar eu o televisor e continuar o discurso deste home sen equivocarme demasiado. Non obstante, prefiro seguir escoitando e facer o xogo, iso si, de ir uns segundos por diante, adiviñando as ideas que van vir. Aínda sen un grande esforzo, non me custa acertar. É moi fácil.
Desde o primeiro momento sei que este home non quere axudarme a entender, senón que me quere arrastrar. As palabras son para el, non esa matemática prodixiosa que a humanidade inventou para comprender o que oculta a realidade, sempre tan espesa, senón espelliños de cores, canicas, cristais brillantes, doas encarnadas, en fin, todas esas pequenas trapalladiñas para distraer e garatuxar.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 31, 2017 | Marxe
Creo que xa teño contado aquí noutra ocasión como un día asistín en Moscova a un recital do poeta Evgeni Evtushenko, que ao rematar a lectura dos seus versos diante dun auditorio de varios miles de persoas, tivo a xentileza de invitarme a cear, o cal non me impediu tirar a conclusión de que o escritor, ademais de ser moi simpático, me parecese tamén algo golfo. Hai cousas que se ven: o disfraz que levaba, o porte de deus altivo, a teatralidade nos xestos ou as miradas de pillabán que lles dirixía ás mozas.
Despois daquel encontro, tiven a oportunidade de falar con escritores de distintos países de fala hispana que tamén coñeceran o poeta e que me contaron todos como este lles recitara, con grande énfase e moita emoción, un poema en castelán dedicado ao Che Guevara. Exactamente igual que me fixo a min naquela cea.
O célebre Evtushenko, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 30, 2017 | Marxe
Nun coloquio recente de escritores, un ilustre colega madrileño e amigo dixo que España era un país mediocre, e que José Luís de Vilallonga, aburrido e canso, decidira marcharse para sempre. Ao meu lado alguén comentou que de boa gana interrumpiría ao conferenciante para dicirlle que entón él, é dicir, o interpelante, xa tiña motivos para quedarse, pero que non o faría ata o final porque quería escoitar o resto do discurso e coñecer as razóns en que se baseaba un diagnóstico dramático, capaz de inducir a algúns cidadáns de postín a exilarse a outros países máis divertidos.
A verdade é que se trataba dun discurso circular. O círculo, do que por suposto non parecía ser consciente o seu autor, funcionaba máis ou menos da seguinte maneira. España é mediocre porque os seus habitantes tamén o son, polo cal nunca poderá deixar de ser un país mediocre na medida en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 29, 2017 | Marxe
Durante moitos anos, na casa dos meus pais traballou unha rapaza sinxela e boa que chegou a ser un membro máis da familia. Soubemos que era así cando tivo confiaza para mandar en todos, impartir ordes e rifarnos por calquera cousa, pero confirmouse de forma definitiva o día en que puxo en perigo a súa vida para salvar ao meu irmán, un neno de catro anos que levaba varios minutos sometido á furia incontrolada dunha vaca tola. Daquela, saíu cunha cornada salvaxe no pescozo e unha cicatriz que aínda hoxe recorda o milagre.
Pouco despois concibiu a idea de peregrinar a Santiago, non tanto para agradecer o favor recibido como para facer unha viaxe longa, ela que nunca fora máis alá de Ourense. Tiña ademais a curiosidade de ver o botafumeiro, do cal nos escoitaba falar na casa, e as torres da catedral, que nós lle pintabamos inmensas.
Volveu conmovida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 28, 2017 | Marxe
Onte, en Santiago, mentres traballaba no despacho, xusto fronte por fronte da fachada do Obradoiro, estiven escoitando durante horas a música triste dun artista ambulante. Asomeime varias veces á ventá para velo, só pola curiosidade de coñecer a cara e o aspecto dunha persoa que tocaba con tanta tristura, e non conseguín saber onde estaba. Pareceume, pola dirección do vento, que debía atoparse no arco que pasa por debaixo do pazo arcebispal, pero non era seguro. De maneira que pechei a fiestra e volvín ao meu traballo, que proseguín con aquel son de fondo. Non era unha boa música, por suposto, pero tampouco me resultaba molesta, a pesar de que son un amante do silencio cando teño que facer algunhas das tarefas das que fago.
Algún tempo despois, recibín unha visita. Estivemos falando durante media hora, sempre con aquela melodía recorrente, que ía e viña, baixo a chuvia, coma se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 27, 2017 | Marxe
Como se sabe, os médicos adoitan ter un anecdotario de clientes moi rico, ás veces disparatado. Algunhas das mellores historias escoiteillas ao meu tío Benito, que coñecía moitas, incluído o milagre dunha señora que só se alimentaba coa comuñón, pero que el descubriu que comía polbo. Tamén Domingo García-Sabell sabe as súas, como aquela dun colega, médico rural, que o chamou para que lle resolvese un apuro cun cliente amigo e a quen atopou aos pés da cama do enfermo dicindo: “¡Manuel, daba mil pesos por saber o que tes!”.
Pero se as historias de médicos son coñecidas, non sucede o mesmo coas dos fotógrafos. Polo menos, eu non sabía nin gunha. Onte, non obstante, contáronme unha que me pareceu interesante e que lle ocorreu a un profesional deses que se dedican a facer retratos da xente no estudio, tipo artista cantante ou parellas de mozos.
Nesta ocasión o cliente … Seguir leyendo
