Hai algúns anos, un día asistín a unha conferencia sobre Manuel Murguía nunha universidade de verán. O conferenciante empezou cunha frase que case me fixo pegar un salto no asento. Dixo: “Don Manuel Murguía era tan comellón que unha vez comeu uns callos un xoves e botounos un domingo”. Acordeime diso onte, cando un grupo de amigos da Coruña nos invitaron a Alfonso Paz Andrade e mais a min a incorporarnos a un club formado por eles, que eran oito, e que consiste en reunirse unha vez ao ano para comer callos. Chámanlle o club de San Callo, con perdón, aínda que supoño que todo será legal, porque un dos membros é cura.
Había uns quince anos que eu non comía ese prato porque me dá algo de medo. Pero onte, nas inmediacións de Riazor, claudiquei e dei conta da ración que me asignaron, que non foi pouca, aínda que non repetín, como fixeron os demais. Despois de todo, claudicar xa tiña o mérito.
Tampouco había razón para sentir pánico, pois ademais da presenza dun cura, á miña dereita estaba un médico, que me dixo que os callos non eran malos para a saúde, supoño que con escaso fundamento científico, pero cun optimismo vital que lle agradecín moitísimo. Por se fose pouco, á esquerda tiña a un importante banqueiro, que aínda que non me podía tranquilizar ao respecto, dábame a confianza de saber que a esta xente do mundo das finanzas raramente lle pasa nada malo: teñen a sorte de cara. Que ninguén pense, non obstante, polo que digo, que estiven na guerra ou en perigo de morte. Simplemente fun comer cuns amigos, xente respon sable nestas cousas. Tanto que, antes de comelos, declaran santos os callos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de decembro de 1999.