Onte escoiteille dicir a un amigo que a morte non lle producía medo, senón curiosidade, sobre todo porque estaba convencido de que, chegado ese momento, se lle ían aclarar algúns misterios que ata agora nunca puido comprender. Por exemplo, se antes tivo outra vida. Non o dicía de broma ou para facerse o orixinal, senón con perfecta seriedade. El cre que cando nacemos, en realidade só cambiamos de envoltura. A Hitler, sen ir máis lonxe, asígnalle unha existencia previa de can ou de serpe.
Persoalmente, este tipo de crenzas resúltanme respectables cando sei que non obedecen a ningún tipo de trampa, pero confeso a miña incapacidade absoluta para comprendelas ou compartilas. Tampouco me preocupa moito saber se vivín xa antes de nacer e moito menos aínda a forma de vida que puiden levar.
Gústame, en cambio, esa idea de que a morte sirva para aclarar misterios ou enigmas. Se fose certo e algún día me atopase diante desa posibilidade, quizais me custase elixir, tantas son as escuridades que un quixera desvelar. Pensándoo ben, cheguei á conclusión de que, posto a decidir, pediría que se me explicase que palabras escribiu Xesucristo na area, naquel fermoso episodio do Evanxeo que tantas especulacións leva desatado. Aínda que o resultado, como sospeito, ha ser unha frase moi sinxela.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de decembro de 1995.