Hai uns días, cando nos dispuñamos a ver unha boa película na televisión despois de cear, foise a luz. Empecei irritándome, en primeiro lugar porque me apetecía ver o filme, pero tamén porque pouco antes, polo mesmo motivo, perdera varias horas de traballo, arruinado nun segundo fatal ao quedar sen corrente o ordenador. Non obstante, pasados os primeiros instantes, cando se foi impoñendo de forma natural o sentimento de que o enfado non ía mellorar a situación, acendimos unhas poucas velas e puxémonos a falar.
Falamos seguido, cercados pola escuridade do resto da casa, que practicamente nos impedía abandonar o salón. Fóra, a mesma ventada fría que zoaba nas árbores, empuxaba con forza a auga contra os vidros das fiestras e puña no aire un alboroto enfurecido de ruídos. De súpeto sentinme na infancia.
O caso é que me sorprendín a min mesmo falándolle aos rapaces daquel tempo, concretamente dun raposo pequeniño que tiñamos na casa e que eu paseaba feliz, turrando del por unha cadea. Da historia do raposo, que acabou fuxindo cando medrou un pouco e se lle espertou a querenza das galiñas, pasamos a outra e despois outra, así ata que volveu a luz. Entón, o televisor acendeuse só, un dos nenos foi chamar por teléfono, e a nai, que tiña algo que preparar, tamén desapareceu. Unha auténtica avaría.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de decembro de 1993.