Unha vez, estando na casa da miña avoa, en Ourense, a tía Elvira, que non era especialmente rumbosa, díxome que se ao día seguinte a ía visitar ao seu domicilio, na Avenida de Buenos Aires, que me faría un regalo. A verdade é que se me encheu o peito de emocións. Vivían ela e o seu home sós, sen fillos, cunha vella criada que se chamaba Jovita, nun fermoso chalé de pedra, apenas cen metros máis alá, no que había algún obxectos que eu non me cansaba de mirar cando me invitaban a merendar con eles.
Gustábame de maneira especial unha pistola en miniatura, da que non podía quitar os ollos. Logo recordo unha caixa de música e unha cigarreira de prata cun cervo gravado. Tamén me gustaba un reloxo de area pequeniño, que non debía contar máis que un minuto, e un pallaso coa cara de porcelana, chamado Pachín.
Toda a noite a pasei nervioso, imaxinando cal daquelas cousas me ía regalar. Ao final cheguei á conclusión de que sería a pistola. Así que, chegado o momento, alá fun, convencido de que o meu soño pronto sería unha realidade feliz. Durante a merenda non me deu nada nin cando nos levantamos da mesa; só cando me atopaba na porta, xa para saír, acordouse da promesa e obsequioume cun programa de man, daqueles que se repartían á porta dos cines. Atopeino onte entre uns papeis vellos e fíxome moita ilusión.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de decembro de 1995.