Cando eu era rapaz, había no meu pobo un ateo público e recoñecido. Era un home rarote, penso que bastante malo, e moi ocorrente. Non sei cál das tres cousas me levaan a visitalo con frecuencia e a botar con el longas parrafadas. En xeral, as nosas conversas trataban de relixión, tema no que nunca estabamos de acordo e no que a superioridade dialéctica do meu contrincante era evidente. Un día, canso de perder sempre, faleille dos milagres como proba suprema e irrebatible da existencia de Deus. Pero volvín perder.
Díxome que a maior parte dos milagres que se contaban como tales non tiñan nada de extaordinario e que todos se podían explicar por causas naturais. Como exemplo púxome o caso dun paralítico que volveu a andar, para engadir a continuación que o verdadeiro milagre non era ese, senón o dun coxo sen unha perna ao que a perna lle volvese rebrotar, e que eso era imposible e que por esa mesma razón nunca se dera. Foi para min un argumento que me deixou seco, case sen poder respirar.
Aquel mesmo día busquei alivio no consello dun vello confesor, que me falou de dous imposibles, o físico, que Deus pode vencer, como resulcitar un morto, e o metafísico, contra o cal Deus non pode nada, como que unha cousa sexa e non sexa ao mesmo tempo. A verdade é que quedei peor aínda do que estaba, cunha contradicción ferinte dentro da cabeza, é metade entre a anguria e a perplexidade. Desde entón non se me vai do sentido a idea de escribir unha novela sobre un home coxo que lle rebrota unha perna. Só para demostrar o poder da fantasía e a imaxinación, que tamón son cousa de Deus.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de novembro de 1992.