Non recordo se falei aquí algunha vez dunha nave espacial que vin unha vez en Boloña, hai anos, nunha exposición. Era da clase Cosmos, aquelas que os soviéticos lanzaron en cantidades alá polos anos sesenta ou setenta. Aquel día, alguén que estaba ao meu lado dixo que lle parecía a escafandra dun buzo xigante. A min pareceume máis ben unha albóndega. Nun artiluxio semellante, pequeno e incómodo, viaxou o famoso astronauta Iuri Gagarin, que cando volveu á Terra dixo aquilo de que non vira a Deus. Era certo, pero non deixaba de ser unha parvada, pois está claro que Deus non andaba paseando por alí, polo menos naquel momento.
Por certo que uns anos despois, o mesmo Gagarin, que debía de ser unha excelente persoa, morreu como un heroe, cando preferiu sacrificar a propia vida para evitar que o avión militar que ía pilotando caese sobre unha cidade, o cal tería causado, sen dúbida, gran mortandade entre a poboación. Estou seguro de que naqueles instantes finais, Deus ou algo parecido estaba no corazón do astronauta.
O astronauta español que está agora nesa nave que anda por alá arriba non viu a Deus, pero observou a marabilla do sol saíndo por detrás da terra. Con motivo diso, escoitei dicir na radio que dentro duns anos, quizais dez, haberá excursións ao espazo para contemplar esa mesma vista que causou o asombro do noso compatriota. Probablemente será un éxito e non faltarán clientes. Confeso que eu non me penso apuntar, aínda que tivese esa oportunidade. Non é por nada, pero o sol, aquí onde vivo eu, cando sae polas mañás entre as árbores, resulta fantástico. De momento, a min váleme. Aínda quedan moitas cousas para asombrarse aquí abaixo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de novembro de 1998.