Nunha pequena vila americana de pouco máis de cinco mil habitantes, no estado de Xeorxia, xusto na metade dun prado onde antes pacían as vacas dun granxeiro, a Virxe María aparecéuselle a unha enfermeira de corenta anos. O día 13 de cada mes, aniversario do acontecemento, unha multitude de xentes chegadas de todo o país acércanse ao lugar para asistir de preto ao prodixio. Unha parte moi considerable son enfermos desafiuzados que acoden en busca dun remedio que a ciencia, penúltimo recurso, xa non lles pode dar.
Naturalmente, entre todos estes peregrinos, ademais de eivados e crentes, hai tamén unha alta porcentaxe de curiosos. Cando a vidente anuncia por un altofalante que a Virxe María está descendendo desde o alto do ceo, de súpeto miles de cámaras enfocan cara ao firmamento e durante varios minutos póñense a filmar ou a facer foto tras foto na mesma dirección en que miran os ollos arrebatados da elixida.
Un destes fotógrafos xa dixo que todo era unha farsa: na súa película non hai rastro da Virxe María. Unha mostra de racionalistmo salvaxe, a consagración absoluta da electrónica por riba do misterio. Nada novo, por certo. No século XVIII, un toliño francés chamado Luc Panassié pretendía demostrar a falsidade do misterio da eucaristía cun experimento que lle parecía irrebatible: se a hostia consagrada se convertía no corpo de Cristo, entón aquela tiña que ser forzosamente a capacidade nutritiva de varios quilos de bistés.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de marzo de 1993.