Ata agora non me tiña fixado, aínda que a escena a vexo con certa frecuencia. Ocorre en Samil, cando paso co coche a determinadas horas do día, normalmente antes de comer. Dous señores dunha idade próxima aos sesenta anos, un pouco arriba ou un pouco abaixo, chegan cun coche que leva na parte de atrás unha especie de cárcere feito de barrotes de ferro bastante gordos, do que sacan con moitas precaucións, mirando antes se hai alguén nas proximidades, un can enorme, que vai sempre con bozo e atado por unha correa potente, case anormal, agarrada polos dous homes. A operación fana tensos, case de xeito dramático.
O animal, unha vez que está fóra, dá uns paseos, sempre atado, pero eses momentos de lecer interrómpense cada pouco tempo. Abonda, por exemplo, que apareza calquera persoa a cen metros, en dirección ao lugar onde se atopa o can, para que os donos turren do bicho con forza e o metan momentaneamente na gaiola, esperando que esa persoa pase e se afaste. Logo, vólveno sacar.
Como digo, é unha escena que levo contemplado moitas veces, desde hai anos. Sempre pensei que se podía tratar dun can bravo, difícil, coa forza dun boi. Tamén teño matinado na incomodidade de posuír un animal así, que esixe tantos coidados e tantas cautelas. Nada máis, nunca se me ocorreu outra cousa. Desde hai un par de semanas, non obstante, con este temor colectivo que se desatou de repente, variou tamén a miña percepción da escena. Agora tendo a vela como se aquel animal fose un monstro, un bicho maligno capaz de aterrorizar unha cidade enteira, como mil lobos. Terá que pasar algún tempo ata que o vexa de novo como un can.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de febreiro de 1999.