Onte pola tarde, despois de moitas horas de traballo, fun tomar un café a Baiona para liberar un pouco a cabeza da tensión do esforzo. O que eu pensei que ía ser un agradable momento de descanso, pasmado diante dun ventanal para mirar o mar e observar no ceo os xogos da luz última do día, acabou convertido nun inesperado espectáculo de circo, ao que asistín de balde en primeira fila, case como único espectador. Co cal cheguei á casa máis reconfortado do que esperaba.
Sucedeu que, sentados ao meu lado, calados e comendo unha boa torta de amorodos e nata, da que daban conta con fruición de lambonciños inocentes, estaba unha parella de persoas maiores, ambos pulcros e sorrintes, con cara de anxos que teñen todo ben preparado para partir para o ceo en calquera momento, cando lles toque.
De súpeto, a ela pegoulle un golpe de hipo. Ao pouco tempo, outro. E despois outro e outro máis. Co ruído a cousa deixou de ser privada. Entón interviron os camareiros, un pedindo que lle desen un susto, outro ofrecéndose a collerlle a lingua cunha servilleta e turrarlle dela… A señora deixaba facer, pero sen éxito. Cando descansaba do terceiro fracaso, un vaso de auga bebido a sorbiños, o seu home deulle un bico e ela botouse a rir porque el tiña larafuzas da torta na cara. Entón pasoulle.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de novembro de 1993.