Acabáronse as vacacións. Chegou o momento de facer as maletas e preparar a volta, un rito que despois de máis de vinte anos xa empeza a ser mecánico, case rutinario. Liberada a mente da trepidación hispana, ese andar correndo sempre, do que un non se decata ata que vive entre xentes que non corren nunca por nada, o corpo e a alma xa están dispostos para un novo asalto. Ía escribir batalla, pero non convén precipitar a agresividade belicosa da linguaxe; no noso país as guerras nunca tardan.
A primeira empeza co tráfico. Acostumado a conducir despacio, sen precipitacións innecesarias, contaxiado pola placidez do deambular dos suecos, que pasean en coche máis que corren, e que nunca chegan tarde a ningún sitio, haberá que irse preparando.
Preparándose para escoitar bucinazos que non tratan de avisar de perigo de ningún tipo, senón que veñen ser como un substituto eficaz, por máis sonoro, da gorxa e o enfado histérico dun condutor indignado por calquera nimiedade. Para ver xestos desmesurados, como cousa de fin do mundo, por calquera error insignificante do vehículo que precede. Para ver a un tipo aloucado que nos pasa como unha bala e ao cal atopamos uns minutos despois parado nun semáforo. ¿Guerra ou teatro? Quizais só espírito nacional.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de agosto de 1993.