Nalgún sitio teño contado que cando Antón Tovar, un dos grandes poetas galegos deste século, sacaba a petaca, partía un papel de fumar ao medio, transversalmente, e con aquela lámina estreita liaba un cigarro perfecto, non máis gordo cunha palla, o escultor Antonio Faílde comentaba rindo e divertido: “Xa está o Tovar fumando unha das súas caralladiñas”. Dicíao con tal simpatía que non quedaba dúbida de ningunha clase sobre as intencións o seu comentario. Era unha maneira cariñosa de referirse a un escritor ao que estimaba, quizais tamén porque o propio Faílde sabía que o seu talento escultórico brillaba sobre todo nas pequenas obras.
E sen embargo, ás veces, Faílde sentía a tentación do grande, como lle ocorreu cando fixo unha Virxe de Fátima enorme para unha parroquia do barrio do Couto, en Ourense, ou cando, diante de min, falando con Risco, lle dixo en relación cunha exposición colectiva que se preparaba: “Que non me cabreen, que lle mando unha peza de vinte toneladas!”
Agora vexo comentados nunha revista americana tres libros que tratan sobre o pequeno. Un deles consiste nunha historia das cousas de escaso tamaño, outro é unha guía do invisible e o terceiro versa sobre a miniaturización, esa poesía da técnica que permite meter varios millóns de transistores no espazo dunha chincheta. A pena é que non poidamos ver case nada desa marabilla, desde os espermatozoides ou os óvulos, ata os xenes ou os dentes dun piollo. A min sempre me fascinou máis ese mundo invisible que aquel que vemos a simple vista. A non ser a xente, naturalmente, incluso os mangallóns. Por estes sinto simpatía. Debe ser unha desgraza ser tan grande.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de abril de 2000.