Periodicamente recibo catálogos de librerías de toda España, sobre todo daquelas que ofrecen libros antigos ou de ocasión. Hai pouco chegoume de Sevilla un deses catálogos por correo e gardeino a propósito no peto da chaqueta para miralo con calma pola noite, cando me quedo só, que é o momento ideal para estes pequenos gozos inocentes. Fun pasando as follas con parsimonia, poñendo cruces cun lapis aquí e alá, marcando os títulos que máis me interesaban. De pronto, atopeime coa ficha dun libro meu, o cal non ten nada de particular, pero seguido dunha nota que me deixou algo desconcertado. Dicía: “Con dedicatoria autógrafa del autor”.
Escuso dicir que, ao día seguinte, o pedín por teléfono. Quería saber quen era a persoa a quen lle tiña dedicado ese libro e que probablemente, por razóns descoñecidas, o vendera, o extraviara ou o regalara. Mentres non me chegaba o paquete, deille algunhas voltas na cabeza e cheguei a imaxinar varias situacións cómicas. Finalmente, cando me chegou, todo foi bastante normal.
Foi normal porque non coñecía de nada a muller para quen eu escribira aquela dedicatoria en Madrid o 7 de outubro do ano 1987. A mesma frase que lle puxen así o indicaba: “Para Fulanita, cordialmente”. Andei buscando no libro para ver se había algunha nota que me permitise averiguar o enderezo da antiga propietaria, coa intención de madarllo por correo cunha segunda dedicatoria que dixese, por exemplo: “Para Fulanita, de novo, pero máis cordialmente”. Non atopei nada e tampouco me importou. Despois de todo, eu nunca fago estas cousas; conténtome só con pensalas. En realidade, dan o mesmo gusto e ademais non se molesta a ninguén.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de decembro de 1998.