O domingo pola mañá recibín a visita dun amigo que estaba furioso porque a véspera ceara cun compañeiro moi tacaño. O enfado tiña certo fundamento: o individuo sacouno da casa case pola forza, para invitalo a cear, e logo, cando chegou a hora do café, díxolle: “Como invitas ti, voume facer un regalo”. E pediu un puro de dúas mil pesetas. A min deume a risa e aproveitei para animar o meu amigo facéndolle unha confesión: que os tacaños, salvo moi poucas excepcións, me fan graza. Coñezo a un, por exemplo, que pertence a esa ralea e tenlle tanto amor ao diñeiro que á cama lle chama a caixa de aforros, porque mentres dorme, non gasta nada. Cada ano, cando pilla a gripe, usa as medicinas do ano anterior, que garda no frigorífico.
Un día queixouse diante de min de que a rapaza que lles traballaba na casa comía demasiado, sobre todo chocolate. Por gastarlle unha broma, díxenlle que podía pesala todos os meses e desquitarlle do salario o produto do engorde. Pola seriedade con que me pediu que lle ampliase a teoría, deducín que a tomaba en serio. Supuxen, sen embargo, que non a levaría a efecto, non tanto porque non lle gustase, como pola necesidade de ter que mercar unha báscula.
Debo engadir, a pesar do dito, que non todos os tacaños son como este. Na miña vila había un moi antipático, que planchaba o diñeiro, zurcía el mesmo os propios calcetíns e vendía calquera cousa con tal de sacar unhas cadelas. Un día quíxolle vender un cacho de cable vello a un paisano. Como este non llo quixo, aducindo que se trataba dun produto usado, o outro tratou de convencelo cun argumento fantástico: “Por este xa se sabe que pasa a luz; por un novo, está por ver”. O curioso dos tacaños é que son a única xente do mundo á cal o diñeiro non lle serve para nada. A propósito, lin nunha revista que Pinochet ten fama de avaro. Pode ser. Se gozase máis da vida, probablemente non fixera o que fixo e tampouco estaría como está.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de decembro de 2000.