O mércores pola noite, un grupo de amigos que nos xuntamos con certa frecuencia fomos cear a un restaurante que está na parte baixa da cidade, nas inmediacións do porto. Como tantas veces, a conversa foi longa e variada, quizais unha miga transcendente de máis, pois empezamos falando dos límites da ciencia e acabamos falando de Deus, a conciencia e a morte. Por suposto que o pasamos ben, se temos en conta que os temas tratados conseguiron unirnos aos sete comensais nun mesmo interese, de xeito que a sobremesa se converteu nunha animada tertulia, na que non faltaron, como é lóxico, as discrepancias nin o humor, esa querida bendición. Este último nin sequera desapareceu nun momento dramático que vivimos.
Estabamos falando da morte, concretamente desas experiencias que contan algunhas persoas que pasaron por episodios de coma profundo ou paradas cardíacas e que describen, con rara unanimidade, unhas vivencias comúns, entre elas, esas figuras vestidas de branco e rodeadas dunha brillante aura que lles saen amigablemente ao encontro entre músicas.
De pronto, na entrada do restaurante, no que eramos os únicos clientes a aquelas horas, escoitouse un estrondo enorme, como se caese un estante. Pasados uns segundos de desconcerto, descubrimos que un dos nosos compañeiros, que se erguera había pouco tempo, acababa de caer redondo ao chan. Estaba tirado, sen coñecemento e mortalmente pálido. Aínda que se repuxo deseguida, levamos un susto. Despois de permanecer sentado nunha cadeira, cun aspecto feo e desconcertado, o amigo foi recuperando color. Nun momento mirounos a todos e dixo: “Pois non vin nada diso do que estabades falando”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de outubro de 1999.