A poucos santos lle terei rezado eu con máis fervor que a un cachiño da sotana do padre Claret que se gardaba nun relicario na casa dos meus pais. A miña ignorancia salvoume do pecado naquela ocasión: se entón chego a saber que aquela pequena porción de pano debeu ser testemuña das confesións da raíña dona Isabel, unha golfa simpática e vital, mal casada con don Francisco de Asís, ilustre maricón, probablemente me tería que confesar tamén eu dalgunha faltiña, aínda que soamente fose cometida coa imaxinación.
Ter unha reliquia na casa parecíame unha distinción especial do ceo, algo así como un signo evidente de que un estaba destinado á salvación. Non tanto, non obstante, como a graza que lle correspondía a uns veciños, propietarios soberbios dun anaquiño da oliveira na que estivo apoiado Xesús, cando a oración do horto.
Leo agora que a maior parte das reliquias son falsas. Con todos os pauciños que andan polo mundo coa pretensión de proceder da madeira da crucifixión facíanse catro cruces. Outro tanto sucede coas moas dalgúns santos: dun deles hai máis de trescentas. Alguén parece que pretende poñer orde neste caos. Comigo que non conten, desde logo. Non me importa que os cachos de sotana do padre Claret dean para vestir vinte curas. Do que se trata é de vestir algún soños. E para iso, as cousas están ben como están.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de decembro de 1994.