Como é sabido, o pintor Solana arruinouse comendo chourizo, un produto que consumía en cantidades desmesuradas e que levaba sempre nos petos do abrigo ou da chaqueta. Era un home de teimas, situado entre a extravagancia e a loucura. Por exemplo, o primeiro que facía polas mañás, nada máis erguerse, era ler con atención as esquelas dos periódicos. Seleccionaba aquelas que lle parecían máis interesantes e logo presentábase no enterro, sempre coa intención de que os familiares lle amosasen o morto.
Outra das manías do pintor eran os berros, que el disimulaba de cantos. Aseguraba ter a cualidade de dar o “do” cadavérico, que consistía, segundo a súa propia definición, en baixar unha oitava máis que o porco. Circula por aí unha lenda, recollida nunha biografía, que sostén que con ese “do” produciu o mareo dun ruso.
O que parece que está testemuñado é a vocación de Solana polo berro estentóreo, en plan energúmeno, capaz de rachar copas nos bares coas vibracións. Facíao con frecuencia. Era un alarido seco e metálico, peor que o do lobo. Fóra de España, este pintor representa a esencia do espírito hispano, mortuorio e brutal. Un espírito que é mais ben unha fantasma e que acaba de recibir un duro golpe con esa sentenza que pode mandar ao cárcere aos que fagan ruído. Perderemos pintoresquismo, pero gañaremos saúde.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de novembro de 1996.