Cando eu estudaba en Santiago, alá polos anos sesenta, moitas tardes de domingo achegábame ata a casa de Xavier Carro, na Rúa Nova, onde pasabamos horas de conversa para arranxar o mundo ou escoitando música para cultivar a alma. Nunha habitación contigua, don Andrés, que fora cóengo na Habana, recibía a cubanos desesperados con Fidel Castro, de quen contaban crimes horribles, desde que roubaba no colexio ata que lle pegara un tiro a un neno. Entón, nós marchabamos a dar un paseo.
Ao chegar á rúa, de maneira inevitable, batiamos de fronte con Xermán, que rexentaba un tenderete debaixo dos soportais. Vendía os cigarros de un e un e os caramelos de tres en tres, ademais de toda clase de miudezas de chocolate para os lambonciños que non tiñan posibilidadees de entar en Mora a comer uns pasteis.
Moitas voltas lle teño dado ás contas daquel home, incapaz de imaxinar a cifra que se podía xuntar peseta a peseta naquela esquina. Onte, non obstante, sorprendeume ver como un señor que vende paquetes de tabaco na rúa, á porta dun banco, lía con atención un coñecido diario económico. Un amigo meu, cliente habitual, aludiulle a ese feito. El respondeu que había que estar ao día. Ao ver que falaba coa arrogancia dun potentado, non coa lixeireza dun botarate, souben que nunca entenderei nada de negocios.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de novembro de 1995.