Na televisión vexo un home público falando de política. Por un momento quedo mirando para el e observo con detalle o que fai: ten o dedo índice da man dereita erguido nun inequívoco xesto acusador, en perfecta concordancia co que di. Podería apagar eu o televisor e continuar o discurso deste home sen equivocarme demasiado. Non obstante, prefiro seguir escoitando e facer o xogo, iso si, de ir uns segundos por diante, adiviñando as ideas que van vir. Aínda sen un grande esforzo, non me custa acertar. É moi fácil.
Desde o primeiro momento sei que este home non quere axudarme a entender, senón que me quere arrastrar. As palabras son para el, non esa matemática prodixiosa que a humanidade inventou para comprender o que oculta a realidade, sempre tan espesa, senón espelliños de cores, canicas, cristais brillantes, doas encarnadas, en fin, todas esas pequenas trapalladiñas para distraer e garatuxar.
Este home non me engana nin me arrastra, como pretende, pero durante uns segundos consegue humillarme. Resístome a aceptar que se dirixa a min con esa seguridade tonta, violando dunha maneira tan frívola as leis da convivencia lingüística, ese espazo intelixente onde as emocións non deben confundir. Millóns e millóns de anos apartándonos das trampas do corazón, para que agora veña este home, e con el moitos máis, a empregar as palabras por onde máis quentan. ¡Co ben que lle cae á cabeza a frialdade da razón!
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de novembro de 1992.