Alá polos anos da miña adolescencia coñecín un cura de escasas luces, pero de gran corazón, un pouquiño golfo de mais, pero boa persoa, que tiña a fascinación da oratoria. Gustáballe predicar culto e solemne, aínda que carecía de dotes. O pobre arranxábase como podía. Por exemplo, cando falaba do mar de Tiberíades sempre lle engadía unha frase que lle debía parecer fabulosa: dicía que estaba sulcado por barquiñas multicolores. Se trataba de Herodes, cualficábao como infanticida inmisericorde.
Un día escoiteille dicir nun sermón que se Deus tivese que descansar despois de crear o mundo, non fora como consecuencia da fatiga, pois estaba substraído a estas miserias, senón polo inmenso traballo realizado, da mesma maneira que despois de cavar unha leira de patacas, todo o mundo sente ganas de sentarse.
Parece unha observación correcta, sen pretensións, pero clara. Que Deus non se poida cansar porque resulta incompatible coa súa esencia non impide que, despois da creación, lle apeteza sentarse nunha cadeira. Desde logo, a humildade teolóxica desta doutrina nada ten que ver coa pretensión científica dese bispo irlandés do século XVII que aseguraba que o mundo fora creado no ano 4004 antes de Cristo ás cinco da tarde. Non parece lóxico que Deus en persoa se esquecese de empezar a cousa pola mañá.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de outubro de 1996.