por amarxedotempo | May 16, 2017 | Marxe
Hai agora un ano, escribín aquí sobre a historia dunha nai danesa a quen un xuíz americano pretendía quitar a custodia da súa filla. A razón foi porque a citada señora, seguindo un costume moi estendido no seu país, deixou a nena, durmindo no coche de bebé, á porta do restaurante, mentres ela comía dentro co seu home. A ningunha muller escandinava lle pasaría pola cabeza meter un pe queno desa idade nun lugar cheo de fume e de ruído. Por fortuna, os tribunais de xustiza acaban de darlle a razón, en parte porque pouco despois daquel suceso, Hillary Clinton, de regreso dunha viaxe a Copenhague, se fixo eco positivamente daquel costume.
Se o citado xuíz dese unha volta por Escandinavia, quedaría asombrado de ver, en pleno inverno, os coches dos nenos nos xardíns, respirando o aire libre e beneficiándose dunha práctica recomendada polos médicos e seguida pola maioría da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2017 | Marxe
Escribo desde o dormitorio frascinscano dun modesto hotel de cuáqueros, en Londres. Non me sinto incómodo, a pesar de todo, por máis que as condicións do aloxamento estean nos límites da pobreza: nin cuarto de baño nin teléfono; apenas unha cama de frade, unha lámpada de papel de arroz, unha pileta para lavarse e unha mesa de madeira pelada, sen verniz. Nas paredes abundan as estampas relixiosas, con rostros melancólicos que se parecen moito ás rapazas e aos rapaces do servizo; todos moi tristes.
Grazas a esta primeira experiencia, onte pola mañá, cando ía camiño da Universidade de Londres para participar no Simposio de Estudos Galegos, sentinme o que realmente son: un pequeno escritor dun pequeno país que escribe nunha lingua pequena. Ás veces, un simple hotel pode axudarnos a non esquecer a realidade.
Tamén é certo que podiamos estar mellor instalados, sen que peligrase por iso a conciencia da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2017 | Marxe
Estiven en Salamanca, nunha viaxe de ida por volta, para dar unha conferencia sobre Gonzalo Torrente Ballester, enmarcada nun ciclo que lle dedican estes días con motivo da Feira do Libro. O tema que me pediron foi o das tertulias de Baiona, é dicir, as reunións que mantiñamos nun café desta vila nas mañás dos veráns, un costume que se repetía cada ano ao chegar o mes de xullo, como teño contado aquí tantas veces, e que durou arredor de vinte. Confeso que falei algo nervioso, eu que son bastante tranquilo para estes mesteres, porque tiña na primeira fila a Fernanda, a súa muller, que como resulta fácil de entender, é quen máis cousas sabe del.
Por certo que, despois da charla, ela mesma nos invitou a cear na súa casa, onde os convidados falamos agradablemente durante varias horas. Fíxome raro estar sentado naquel salón por primeira vez sen a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2017 | Marxe
Unha das cadelas que temos na casa está criando agora os sete cachorriños que trouxo o outro día: sete rebolos pequenos, negros como o pecado do cal proceden. Naceron dun desliz. Resulta que aí atrás, cando o animal andaba en celo, metémoslle na casa un can da mesma raza: precioso e forte, moi ben educado, con todos os papeis en regra, prestado por uns amigos. Tivemos que devolvelo aos poucos días case avergonzados, pois o pobre, a pesar da boa vontade que lle botou, non fixo nada.
Non é que fose un inútil, senón que ela se comportou como unha señorita digna e distante. Para min, que el se pasou de obsequioso: dáballe a súa propia comida, deixábase morder nas orellas e estaba tan pendente dela que eu creo que lle debeu parecer un pouco empalagoso. O caso é que se foi igual que viñera.
No celo seguinte, a cadela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2017 | Marxe
Onte pola mañá, unha xove periodista, intelixente e guapa, someteume a un interrogatorio deses que eu chamo terroristas. Entre as moitas preguntas que me fixo, pediume que lle definise o ser humano máis feliz e o máis desgraciado da historia. O primeiro, ocorréuseme pronto: Emmanuel de Coulanges, aquel primo de Madame de Sévigné que envellecía ao revés, pois cada ano que cumpría estaba máis novo, e que pasou a vida bailando, sempre con rapazas novas, indiferente a calquera clase de sufrimento. Cando algo lle ía mal, facía unha canción. Incapaz de estar quieto e de parar na casa, a súa muller díxolle un día que debía vivir nun bambán.
Polo que respecta ao ser humano máis desgraciado, foron tantos que a elección resulta case imposible, ademais de que estou seguro de que aqueles que máis sufriron eran persoas anónimas. Sen embargo, obrigado pola insistencia da miña pertinaz interrogadora, non podía … Seguir leyendo
