por amarxedotempo | Dic 31, 2016 | Marxe
No periódico de onte, nesta mesma páxina, dicían que en Cangas van organizar un concurso de cartas de amor. De seguida me veu á cabeza a lembranza do meu amigo o periodista ourensán Julio V. Gimeno, grande experto, que escribiu varios centos de cartas dese estilo, algunhas delas nun inglés que unha amiga miña lle axudaba a corrixir. Este home mantiña correspondencia con mulleres dos cinco continentes, ás cales non coñecía, pero que amaba con fervor. Normalmente case todas o querían tamén, pois gastaba unha prosa romántica e galante, capaz de tumbar a calquera.
Non recordo de que maneira entraba en relación coas señoras de Australia ou do Xapón (non da China, que non lle gustaban), pero si sei como recrutaba as españolas. Facíao a través da sección dun periódico de Madrid, moi popular nos anos sesenta, que se chamaba algo así como CQ Llamada General, onde escribían almas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 30, 2016 | Marxe
O outro día contáronme en Ourense a historia dunha señora maior que debía pasar polo quirófano para unha intervención seria e que dicía que antes de deixarse operar, prefería morrer. Como sucede case sempre neste tipo de situacións, a muller acabou claudicando pola presión insistente dos familiares e quizais tamén porque, medo por medo, o temor á morte é o máis forte de todos. A pesar de que neste caso concreto se trataba dunha persoa de fe relixiosa moi fonda, cunha gran devoción pola Virxe María.
Aínda así, nos días anteriores á intervención a enferma estaba triste e bastante enfurruñada, pouco convencida de ter acertado coa decisión que acababa de tomar. De maneira que pasou todo ese tempo protestando, talvez aterrorizada pola alternativa que tiña diante: ou aceptar o bisturí ou marchar ao outro barrio.
Non resulta difícil de imaxinar a sorpresa dos familiares cando, chegado o momento, a viron, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 29, 2016 | Marxe
Creo que foi Fernando Sánchez Dragó quen dixo unha vez na televisión que na India, ou por alá, había hospitais para grilos. Pode ser. En Suecia hai cimiterios para cans, un deles situado a menos dun quilómetro da casa onde eu teño pasado longas tempadas desde hai case trinta anos, á beira mesmo do estreito do Kategatt, nome que sempre me trouxo resonancias escolares. Con frecuencia, cando estou alí, vou pasear por aquel sitio, a ler as lápidas novas, que ás veces son tan orixinais como as que se poñen nas tumbas da xente, aínda que a norma é que figure soamente o nome do animal desaparecido e as datas de nacemento e morte.
Digo isto porque onte escoitei na radio un señor que contaba como lle fixo un enterro privado a unha mosca. Primeiro pensei que era unha broma, pero pronto me decatei de que falaba en serio. Logo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 28, 2016 | Marxe
No verán de 1975 pasei uns cantos minutos nunha cola, no xardín do Museo de Arte Contemporánea de Estocolmo, mesturado con xente que facía o mesmo ca min cunha seriedade bastante cómica, para penetrar por unha parte non santa no interior do corpo feminino da escultura Hon, a célebre obra de Niki de Saint Phalle e Jean Tinguely. Uns poucos anos despois coñecín este último nunha mostra da súa obra en Xenebra, da que conservo un debuxo feito por unha máquina de debuxar na exposición.
Pareceume Tinguely un home bondadoso e simpático, con esa melancolía suave dos enfermos de corazón. Rodeado das súas esculturas, un conxunto de máquinas absurdas que pitaban, desencadeaban movementos gratuítos e disparatados, axitaban barras de ferro no aire, tiña o aspecto dun home inocente e divertido.
As esculturas de Tinguely non me pareceron máis que xoguetes xigantes feitos por unha persoa intelixente con ganas de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 27, 2016 | Marxe
Onte vin un rapaz atando unha bicicleta a unha árbore cunha cadea. Nin aquela nin esta me pareceron un obstáculo demasiado difícil para un ladrón. Como xusto á beira, a unha distancia non superior a tres metros, había unha farola, non entendín por que motivo o precavido ciclista desprezou a solidez metálica do ferro pola fraxilidade do tronco vexetal, que ademais era delgado, incapaz de resisitr media ducia de golpes de navalla. O caso é que o neno marchou todo tranquilo, convencido de que a bicicleta quedaba segura.
Creo que isto de atar os vehículos ás árbores é práctica frecuente nalgúns países de América. Un amigo meu, que dirixiu un banco por aquelas terras de Deus, coñeceu alá un compatriota que tiña tamén esa mesma manía. Empregaba unha cadea gordísima para amarrar o coche a unha árbore inmensa, pero non lle serviu de nada.
Unha noite chegaron os cacos, cortaron … Seguir leyendo
