por amarxedotempo | Nov 30, 2016 | Marxe
A situación máis disparatada que coñezo é seguramente unha que lle oín describir a Ramón Piñeiro, da que el mesmo foi testemuña cando era un rapaciño e traballaba nas oficinas dunha ferraxería en Sarria. Creo que xa o teño contado. Resulta que un día estaba o dono do negocio na porta escoitando un amigo. De pronto, Piñeiro foi avisalo de que o chamaban por teléfono. Sen decatarse do que dicía, o señor entrou no local, pero antes volveuse ao seu interlocutor para dicirlle: “Vostede siga falando, que eu volvo agora”.
Onte contáronme algo parecido, pero en versión literaria. Un profesor amigo meu, que é tan xeneroso como era don Ramón Otero Pedrayo á hora de escribir toda clase de prólogos para todo tipo de escritores, recibiu hai pouco a solicitude dun poeta para que lle puxese unhas liñas de presentación á fronte dun libro de poemas.
O solicitado díxolle que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 29, 2016 | Marxe
Escoito na radio unha alborotada e caótica tertulia sobre a vellez e o seu significado. Durante máis de media hora, un grupo bastante numeroso de homes e mulleres a quen o locutor presenta como persoas expertas e intelixentes din cousas máis ou menos atinadas, aínda que ningunha acerta a enfiar un pensamento ou unha frase que emocionen ou convenzan. Quédome coa observación dun amigo que asegura que un empeza a ser vello cando de pronto se decata de que os futbolistas e os soldados son rapaciños novos.
Podo traer aquí unha frase de Miguel Torga, o grande escritor portugués, hoxe un ancián enfermo, pero erguido e solitario como un lobo na súa casa de Coímbra. Un día, perdido entre a multitude entusiasmada dun primeiro de maio en liberdade, despois da caída da ditadura, Torga sentiu lágrimas nos ollos e dixo que a vellez era aquilo: ou chorar sen motivo ou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2016 | Marxe
O outro día, en Lisboa, contáronme que hai un partido político en Portugal que agrupa uns poucos miles de xubilados, pero está cheo de rapaces novos. Non se trata dun movemento de solidariedade, senón doutra cousa moi diferente. Nas últimas eleccións, polo visto, a todo o mundo lle chamou a atención que os responsables da citada agrupación política, que na lexislatura anterior tivo un deputado, non presentasen nas listas militantes de idade avanzada, como na vez anterior, senón mozos de vinte e tantos anos, con aspecto atlético, dispostos a partir o peito por sacar un escano e ocupar o sitio no Parlamento, sen dúbida co propósito loable de loitar pola defensa dos intereses de todos os xubilados.
Parece que, a pesar da imaxe xuvenil dos candidatos, o partido non obtivo o éxito que algúns agardaban, especialmente os homes que ocupaban os primeiros postos dos carteis. Iso quere dicir, entre outras … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 27, 2016 | Marxe
Dunha maneira case clandestina, esperando que ninguén se decatase do asunto, hai cousa dun ano, os donos de Columbia Pictures, a célebre empresa cinematográfica americana, fixeron unha operación de maquillaxe nesa estatua feminina cunha antorcha na man que todos temos visto desde nenos ao comezo das películas da casa. Máis ou menos, a cousa sería como se os responsables da Metro se atrevesen a raparlle as melenas ao león. Naturalmente, como era fácil de imaxinar, a historia non pasou desapercibida.
O primeiro que se nota é que a señora deixou de ter a aparencia dunha estatua para converterse nunha muller de carne e óso. Polo que respecta ao talle, fixérona un pouco máis alta, quitándolle ademais uns poucos quilos de peso, especialmente da cintura. Finalmente, o pelo negro de antes é agora máis ben louro.
Ao se veren descubertos, os novos propietarios da empresa, que son xaponeses, dixeron que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 26, 2016 | Marxe
No ano 1984 pasei un mes na Unión Soviética,invitado pola Unión de Escritores daquel país. Durante a miña estancia coñecín a xentemoi variada, desde persoas que falaban con nostalxia de Stalin ata xente que o nomeaba con desprecio, con odio ou contemor. De todos, o máis curioso era Gricha, un rapaz novo que me acompaña a todas partes, aínda hoxe non sei ben para que. pois non era o meu intérprete, e que falaba un magnífico español con acento cubano.
A primeira discrepacia xurdiu por culpa de Portugal. O meu amigo empeñouse en dicir que non entendía como España, un país cun pasado histórico tan grandioso, podía aceptar sen vergoña que aquel cacho de península non estivese integrado na súa unidade estatal. A segundafoi por causa do surrealismo, que aquel rapazote tiña catalogado como un movemento burgués, expresión elocuente da decadencia do capitalismo. De nada valeu que lle dixera que … Seguir leyendo
